Ξεκίνησε γεμάτος όνειρα. Φούσκωνε από υπερηφάνεια αναλογιζόμενος τί επρόκειτο να συμβεί. Ναι αυτός θα άλλαζε το πολιτικό σκηνικό...
στην Ψωροκώσταινα.
Οι συνθήκες ευνοϊκές. Ο λαός απογοητευμένος, θυμωμένος με το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Και αυτός σαν έτοιμος από καιρό σα θαρραλέος άκουσε το κάλεσμα και απεφάνθη: θα το ονόμαζε ποτάμι , που με τα ορμητικά του νερά θα παρέσυρε, θα ξέπλενε, τέλοσπάντων θα.
Μάζεψε γύρω του την ελίτ. Επιστήμονες , επιτυχημένοι επαγγελματίες, καλαίσθητοι που ακόμα και οι ενδυματολογικές τους επιλογές έμοιαζαν βγαλμένες από σελίδες περιοδικού μόδας. Εγώ δεν χρειάζομαι πολιτικούς μηχανισμούς, οργανώσεις, κομματάρχες, ιδεολογίες και τα τοιαύτα διακήρυσσε συνεχώς. Αρκεί κανείς να δει τα στελέχη του κόμματος σκεφτόταν αυτάρεσκα.
Βέβαια γνώριζε και ο ίδιος πως ρήτορας ικανός δεν ήταν ούτε πάλι διέθετε τη στόφα του ηγέτη. Αυτό μπορούσε να το παραδεχτεί αλλά και πάλι ο λαός δεν μπορεί θα αναγνώριζε την προσπάθειά του. Θα αναγνώριζε την ανωτερότητα των στελεχών του, θα δεχόταν επιτέλους οι τεχνοκράτες να αναλάβουν την εξουσία. Μα η κάλπη τον πρόδωσε και ο γαλατικός ουρανός του ήρθε στο κεφάλι.
Τίς πταίει; Γιατί τα εκλογικά ποσοστά του ποταμιού απείχαν των προσδοκιών των μελών του; Το ποτάμι επένδυσε στην ιδέα του νέου σε μια χώρα που είθισται να αγιοποιείται κάθε τι που ανήκει στο παρελθόν. Βέβαια η αποτυχία του παλαιού κομματικού συστήματος ήταν παταγώδης και η αγανάκτηση του λαού κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανής. Τα μέλη του σχεδόν άφθαρτα, επιτυχημένοι επαγγελματίες, με περγαμηνές , αισθητική , πολιτικό πολιτισμό.
Μια ελίτ στην οποία δεν υπήρχε χώρος για χαρακτηριστικά δείγματα της ελληνικής ανθρωπογεωγραφίας. Πόσο όμως μπορούσε να ταυτιστεί ο λαός μαζί τους; Προφανώς δεν έπεισαν την μάζα πως είναι ικανοί να συμβάλλουν στην άμεση βελτίωση των συνθηκών ζωής. Το δείγμα γραφής των προηγούμενων μηνών παγίωσε για την πλειοψηφία την εικόνα των τεχνοκρατών που ναι μεν θα μπορούσαν να φέρουν αποτελέσματα που όμως δεν θα αντιμετώπιζαν άμεσα τη σκληρή καθημερινότητα. Και δεν μπόρεσαν να πείσουν.
Ο Θεοδωράκης ως ηγετική φυσιογνωμία κρίνεται εκ του αποτελέσματος λίγος και ανεπαρκής. Δεν πρέπει να ξεχνά ότι απευθύνεται σε ένα λαό που παραδοσιακά αναζητά και ψηφίζει την ηγετική φυσιογνωμία πρώτα και μετά το κόμμα. Τρανταχτό παράδειγμα αυτό που συνέβη στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έκανε στροφή προς το ρεαλισμό αλλά η πλειοψηφία ψήφισε Τσίπρα.
Σε ιδεολογικό επίπεδο το στίγμα του ασθενές, άχρωμο, άοσμο. Εκεί κάπου στο κέντρο, ένα πολιτικό κοκτέιλ με μια δόση φιλελευθερισμού και μια προοδευτικής αριστεράς και διάθεση να συνεργαστεί με όποιον η κάλπη αναδείκνυε πρώτο, για να εξασφαλίσει τη σταθερότητα στη χώρα. Μα σε κάθε περίπτωση το original έλκει περισσότερο από το imitation.
@ Έτσι "τον παρέσυρε το ρέμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα..."
