Καλεσμένος στην εκπομπή «Μεγάλη Εικόνα», ο αθλητής αναφέρθηκε -μεταξύ άλλων- στο 2004 και τους Ολυμπιακούς αγώνες.
«Κάθε φορά που έρχομαι στη Νίκαια, συγκινούμαι και ανατριχιάζω. Μεγάλες στιγμές έχω ζήσει, μπορεί το 2004 να μην πήρα το χρυσό, αλλά για 13 λεπτά ο κόσμος μου έδωσε το χρυσό μετάλλιο. Όσες φορές και να δω σε βίντεο αυτή τη στιγμή, δεν είναι το ίδιο με αυτό που ένιωσα εδώ μέσα. Το έχω στην ψυχή μου, είναι κάτι που κρατάω μέσα μου. Τα μετάλλια είναι σαν τα παιδιά σου, τα αγαπάς όλα το ίδιο. Η προσπάθεια και η κούραση και όλες οι στιγμές που έζησες, δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις», είπε χαρακτηριστικά.
Όπως τόνισε, όταν έκοψε τον αθλητισμό, τον πήρε από κάτω. Ωστόσο, η σύζυγός του βρήκε τη λύση. «Όταν έκοψα τον αθλητισμό, έπαθα κατάθλιψη. Η σύζυγος μου τότε είχε την ιδέα να γράψουμε τον γιο μας, τον Βίκτωρα ποδόσφαιρο. Πήγαινα λοιπόν, με τον γιο μου στο γήπεδο, καθόμουν με άλλους μπαμπάδες, γνώρισα νέο κόσμο, έκανα εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ασχολούμουν πιο εντατικά με τα παιδιά και τις δραστηριότητές τους. Όλη μου η ζωή ήταν μια προπόνηση και ήταν όλα έτοιμα πάντα. Όταν αυτό τελείωσε, κατάλαβα ότι δεν ήξερα τίποτα», δήλωσε.
Στη συνέχεια, μίλησε για τον ρατσισμό που βίωσε, στα 19 του. «Οι Βορειοηπειρώτες ήρθαν και ήταν οι Αλβανοί, αυτό ήταν ένα μεγάλο παράπονο. Οι Πόντιοι έρχονταν από τη Ρωσία και έπαιρναν κατευθείαν διαβατήριο. Για εμάς ήταν Γολγοθάς, με χαρτιά Αλλοδαπών. Δεν μπορώ να περιγράψω την ταλαιπωρία», ανέφερε.
Τέλος, μίλησε για τη γιαγιά του, Ελένη η οποία αν και έχει φύγει από τη ζωή, παραμένει πάντα ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή του.
«Η γιαγιά μου μεγάλωσε μόνο εμένα, δεν γνώρισε άλλο εγγόνι. Ξυπνούσε και πήγαινε και μου μάζευε μούρα, μου τα έκανε με ζάχαρη, με είχε βασιλιά. Το 1990, την τελευταία φορά που την είδα, το καλοκαίρι είχα μαζέψει λεφτά και πήγα να της ψωνίσω. Και έλεγε “τόσα να σου δώσει ο Θεός”. Πέθανε το 1990 τον Δεκέμβριο, δεν πρόλαβε να με δει στους αγώνες. Μπορεί να “έφυγε”, αλλά με έβλεπε από εκεί ψηλά. Ήταν ολόκληρο πανεπιστήμιο η γιαγιά μου. Σκληρές γυναίκες, έμεινε στα 40 μόνη της με τέσσερα παιδιά και τα μεγάλωσε μόνη της», είπε με εμφανή τη συγκίνησή του ο Πύρρος Δήμας, ενώ αναφερόμενος στα τέσσερα παιδιά του επισημαίνει ότι κάνει τα πάντα ώστε να είναι όσο κοντά τους γίνεται.
«Τα παιδιά είναι στην άλλη άκρη του κόσμου και ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο και έχουμε μια ομαδική συνομιλία, όπου μια φορά την εβδομάδα μιλάμε όλοι μαζί σε βιντεοκλήση. Δεν είναι εύκολο, αλλά οι άξιοι άνθρωποι δεν χάνονται ποτέ.
Όταν έχεις τέσσερα παιδιά, δεν έχεις την επιλογή να τα παρατήσεις, δεν μπορείς να περιμένεις να σε βοηθήσει ο Θεός, πρέπει εσύ να προσπαθήσεις και να κάνεις πράγματα για εσένα. Πρώτον, να είσαι υγιής και καλά και δεύτερον, να είσαι κοντά τους, να στηρίξεις τις επιλογές τους. Έμαθα λίγο αργά, αλλά έμαθα. Τον μικρότερο γιο μου, τον Νικόλα τον έχω εδώ, τον μεγάλωσα, ήμουν δίπλα του. Θυμάμαι ότι την κόρη μου την Μαρία, μετά τη γέννησή της έκανα σχεδόν 6 μήνες να την ξαναδώ, λόγω των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων. Είμαι περήφανος για τα παιδιά μου, θέλω να είναι τυχερά και να προοδεύσουν. Ευτυχώς που έκανα τα παιδιά μου μικρός, γιατί τώρα είμαστε φίλοι» ανέφερε μεταξύ άλλων.
