Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις ημέρες με τα stage. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις μετά το κυβερνητικό τελεσίγραφο που συνοψίζεται στο σλόγκαν "να φύγουν να πάνε αλλού"!
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και θεωρούμε επιεικώς άστοχη την απόφαση της κυβέρνησης να μην δείξει το κοινωνικό της πρόσωπο σε περίοδο οικονομικής κρίσης, στερώντας την ελπίδα από τους "χλιδάνεργους" της γενιάς των 700 ευρώ, επειδή απλά δεν είναι δικά μας παιδιά.
(Όποιος παίζει με το ψωμί του εργαζόμενου και μάλιστα χαμηλόμισθου, ανεξαρτήτου μπλε, πράσινου και κόκκινου χρώματος, είναι είτε κομπλεξικός είτε μαλάκ@ς. Και συνήθως, πιστέψτε με, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά).
Μιλάμε για ανθρώπους που χωρίς ένσημα και ασφάλιση εργάζονταν για 3 με 5 χρόνια στο δημόσιο και πληρώνονταν κάπου με 400 άντε 1000 ευρώ. Σίγουρα θα απορείτε πως μπορεί να ζήσει κανείς με τόσα λίγα χρήματα σήμερα στην Ελλάδα. Ζούσαν, όμως, με την ελπίδα ότι κάποτε θα γινόντουσαν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι και μετά θα "κάθονταν και θα άραζααααααααααααααν", όπως έλεγε και ο αείμνηστος ηθοποιός Μίμης Φωτόπουλος.
Εδώ, βέβαια, το μείζον είναι ότι τους ...δολοφόνησαν εν ψυχρώ ακόμη και την ελπίδα,αφού δεν τους δίνουν την ευκαιρία ούτε καν να μοριοδοτηθούν, λόγω προϋπηρεσίας, σε κάποιο άλλο διαγωνισμό του δημοσίου...
