οικονομικές συνθήκες.
Η αλήθεια είναι ότι σε μια χώρα υπό καθεστώς ιδιότυπης χρεωκοπίας δεν μπορεί να μην υπάρχουν αρνητικές συνέπειες στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης που ως ένα βαθμό συντηρούνται οικονομικά από τις κρατικές επιχορηγήσεις.
Ωστόσο την ίδια σκληρή οικονομική πραγματικότητα βιώνουν και οι υπόλοιποι δήμοι της χώρας, χωρίς να βλέπουμε ανάλογη γκρίνια από τους δημάρχους Αθηναίων και Θεσσαλονίκης ή ακόμα και από τους γειτονικούς της Νίκαιας και τους Κερατσινίου.
Οι δήμαρχοι μπορεί να βγουν κάποια στιγμή να διαμαρτυρηθούν για περικοπές που γίνονται ή προγράμματα που καθυστερούν να υλοποιηθούν με ευθύνη της κυβέρνησης, αλλά δεν προσπαθούν να αποποιηθούν τις δικές τους ευθύνες και υποχρεώσεις ακόμα και για απλά θέματα της καθημερινότητας, υποστηρίζοντας πως η οικονομική κρίση φταίει για όσα δεν μπορούν να κάνουν στην πόλη τους.
Κάτι που φαίνεται να κάνει μόνο ο Δήμος Πειραιά.
Η δημοτική αρχή του Γιάννη Μώραλη διεκδίκησε το Δήμο Πειραιά στις εκλογές του 2014. Ήδη η Ελλάδα είχε μπει σε μνημόνιο, πριν από τέσσερα χρόνια.
Κατά τη διάρκεια των 18 μηνών θητείας της δημοτικής αρχής έχουν γίνει δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα
(Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους δήμους της χώρας)
(Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους δήμους της χώρας)
Οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις δεν μπορούν να προκαλούν έκπληξη καθώς η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι σε χώρες που είναι το ΔΝΤ υπάρχει πολιτική αστάθεια και κατά μέσον όρο γίνονται εκλογές κάθε τρεις μήνες.
Σε κάθε περίπτωση, γνώριζαν καλά ποια ήταν η οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά και του Δήμου Πειραιά, πριν διεκδικήσουν τη δημαρχία και έλεγαν ότι μπορούν να διοικήσουν καλύτερα από τους προηγούμενους.
@ Με λίγα λόγια, η κρίση δεν μπορεί να είναι άλλοθι μόνο για τον Δήμο Πειραιά...
