Ο μέσος εργαζόμενος δουλεύει 42 ώρες την εβδομάδα κατά μέσο όρο... σύμφωνα με νέα έρευνα της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια.
Αυτός ο αριθμός κρύβει πολλές διαφορετικές πραγματικότητες. Το φύλο, η ηλικία και το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης επηρεάζουν τον αριθμό ωρών που δουλεύει κάποιος. Πολλές δουλειές δεν χωρούν σε πέντε «καθαρά» οκτάωρα. Αλλά το εβδομαδιαίο 40ωρο εξακολουθεί να αποτελεί τον κανόνα.
Το πόσο δουλεύει κάποιος, δεν είναι το ίδιο με το πόσο «θα έπρεπε» να δουλεύει. Οι δουλειές, τα εισοδήματα και τα πολιτισμικά πρότυπα ποικίλλουν τόσο πολύ, ώστε δεν υπάρχει μία σωστή απάντηση. Ωστόσο, η απάντηση που θα επιλέξετε να δώσετε αποκαλύπτει τι είδους εργοδότης είστε ή ενδεχομένως θα γίνετε.
Μπορεί να προτιμήσετε να δώσετε έμφαση στην ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Μια πρόσφατη ερευνητική εργασία των Gregor Jarosch, Laura Pilossoph και Anthony Swaminathan από το Πανεπιστήμιο Duke στις ΗΠΑ ρώτησε εργαζομένους σε τρεις χώρες τι μείωση (ή αύξηση) μισθού θα αποδέχονταν προκειμένου να ρυθμίσουν το εβδομαδιαίο τους ωράριο.
Στη Γερμανία και τη Βρετανία, οι άνθρωποι θα δέχονταν ευχαρίστως να θυσιάσουν κάποιο εισόδημα με αντάλλαγμα περισσότερο ελεύθερο χρόνο: στη Γερμανία, για παράδειγμα, το ιδανικό εβδομαδιαίο ωράριο θα ήταν 37 ώρες.
Οι Αμερικανοί, αντίθετα, θα προτιμούσαν να εργάζονται περισσότερες ώρες και να κερδίζουν περισσότερα χρήματα. Αυτό θα μπορούσε είτε να αποτελεί «σχόλιο» για την οικονομική επισφάλειά τους είτε για την ανεμελιά των Ευρωπαίων.
Ένας άλλος εργοδότης μπορεί να θέλει να δώσει έμφαση στην παραγωγικότητα. Ο Τζον Πένκαβελ από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στις ΗΠΑ ανέλυσε την παραγωγή πυρομαχικών κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο από Βρετανούς εργάτες. Διαπίστωσε ότι μετά το πέρας των 48 ωρών, η απόδοση μειωνόταν κάθε ώρα. Μετά το πέρας των 63 ωρών, η έξτρα εργασία δεν προσέθετε τίποτα στην συνολική παραγωγή.
Κάποιος μπορεί να εξετάσει τα πράγματα από την οπτική γωνία του κόστους. Μπορεί να είναι λογικό να αυξήσετε τις ώρες εργασίας των εργαζομένων, εφόσον προσθέτουν αξία. Οι εργαζόμενοι συνεπάγονται σταθερά έξοδα, όπως παροχές υγειονομικής περίθαλψης. Η κατανομή αυτών των εξόδων σε περισσότερες ώρες εργασίας μπορεί να είναι καλύτερη από την πρόσληψη νέων, υπαλλήλων.
Ένας εργοδότης από την άλλη μπορεί να θέλει να δώσει έμφαση στην ασφάλεια. Ο κίνδυνος η κόπωση να επηρεάσει την απόδοση μπορεί να έχει εξαιρετικά σοβαρές συνέπειες. Μια μελέτη σε διασώστες στο Μισισίπι, έδειξε ότι η αποτελεσματικότητά τους σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης μειωνόταν προς το τέλος πολύωρων βαρδιών — με θανατηφόρα αποτελέσματα.
Κάποιος μπορεί να δώσει προτεραιότητα στην ποιότητα. Για ορισμένες εργασίες, η αυξημένη κόπωση μπορεί να αποτελεί ένα τίμημα που αξίζει να πληρωθεί προκειμένου να αποκτηθεί μεγαλύτερη εμπειρία. Μια μελέτη εξέτασε εργαζομένους μερικής απασχόλησης σε τηλεφωνικά κέντρα στην Ολλανδία. Διαπιστώθηκε ότι ο αριθμός των κλήσεων που διαχειρίζονταν δεν αυξανόταν ανάλογα με τις επιπλέον ώρες εργασίας. Ωστόσο, η ποιότητα της δουλειάς τους φαινόταν να βελτιώνεται ελαφρώς. Ένας κουρασμένος υπάλληλος ενδέχεται να είχε αποκτήσει μεγαλύτερη εξοικείωση στη διαχείριση κλήσεων που αφορούσαν ένα συγκεκριμένο πρόβλημα των πελατών.
Ένας εργοδότης μπορεί να θεωρεί τις υπερωρίες ως ένδειξη σωστής εργασιακής ηθικής. Τα ξενύχτια μπορεί να είναι αναγκαία για νεοφυείς επιχειρήσεις: καθώς προσπαθούν να απογειωθούν, πολλή δουλειά πέφτει σε λίγους ώμους. Αλλά πολλοί ιδρυτές θέλουν να διατηρήσουν την ένταση ακόμη κι όταν οι επιχειρήσεις τους μεγαλώνουν. Νωρίτερα φέτος, ο Σεργκέι Μπριν φέρεται να είπε στις ομάδες που εργάζονται στα προϊόντα τεχνητής νοημοσύνης της Google ότι μια 60ωρη εβδομάδα είναι το ιδανικό σημείο για μέγιστη παραγωγικότητα.
Σε καθιερωμένες εταιρείες, επίσης, η επιπλέον εργασία είναι συνήθως ένας καλός τρόπος για να ανέβει κάποιος στην ιεραρχία. Ο Έλον Μασκ είχε πει κάποτε ότι κανείς δεν άλλαξε τον κόσμο δουλεύοντας 40 ώρες την εβδομάδα. Όσοι δουλεύουν λιγότερο είναι και λιγότερο πιθανό να προαχθούν.
