Το 1983, ανθυπολοχαγός τότε, άρτι αποφοιτήσας από την Σχολή Ευελπίδων, είχα βρεθεί σε μια κοινωνική εκδήλωση. Ένας εκ των ομιλητών ήταν ο Βουλευτής Σωτήρης Παπαπολίτης ...
Γράφει ο Ν. Μανωλάκος*
Από την πρώτη στιγμή διαπίστωσα το αρχοντικό του παράστημα, την ευγένεια και τη σοβαρότητά του. Ενδελεχής γνώστης της πολιτικής επιστήμης, βαθύτατα ευρυμαθής, ικανότατος στη σύνθεση και την ανάλυση, κέρδιζε το ενδιαφέρον του ακροατηρίου του προσεγγίζοντας διάφορα θέματα με τρόπο που, κατά κανόνα, ξέφευγε από τα τετριμμένα και προσέφερε τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
Δεινός ρήτορας και αριστοτέχνης της διαλεκτικής, διέθετε συγκροτημένο νου, κριτική σκέψη, οξυδέρκεια και ικανότητα να πείθει με επιχειρήματα και τον πιο δύσκολο συνομιλητή. Είχε άποψη και την εξέφραζε με λόγο δυναμικό και ενίοτε καυστικό, με παρρησία και τόλμη, πάντοτε, όμως, με ήθος και ευγένεια, χωρίς εμπάθεια και συναισθηματικές εξάρσεις.
Η πολιτική του σταδιοδρομία αξιόλογη. Σε ηλικία 33 ετών είχε εκλεγεί βουλευτής με την Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου και στην συνέχεια εξελέγη τέσσερεις φορές βουλευτής με την Νέα Δημοκρατία. Το 1990 προκρίθηκε, δικαίως, από τη Νέα Δημοκρατία, μαζί με τον Αντώνη Τρίτση στην Αθήνα και τον Ντίνο Κοσμόπουλο στην Θεσσαλονίκη, ως ο πλέον κατάλληλος για να διεκδικήσει με αξιώσεις το Δήμο Πειραιά έναντι του φερομένου ως επιτυχημένου "αυτοδιοικητικού" Στέλιου Λογοθέτη, που είχε την υποστήριξη του επανακάμψαντος τότε δριμύτερου Ανδρέα Παπανδρέου. Κι ενώ όλα, αρχικά, έδειχναν ότι η Νέα Δημοκρατία θα κέρδιζε και τους τρεις μεγάλους Δήμους της χώρας, η συνέχεια διέψευσε τις προβλέψεις.
Ο Πειραιάς, πολιτικά, ανέκαθεν αποτελούσε ιδιάζουσα περίπτωση. Ως άλλο... γαλατικό χωριό, δύσκολα υποτάσσεται σε κομματικές νόρμες και στεγανά. Είναι "αυτόνομος".
Έτσι, το 1990 η τύχη δεν ευνόησε τον Σωτήρη Παπαπολίτη, έχασε τη μάχη για την δημαρχία. αλλά κέρδισε 15 έδρες στο Δημοτικό Συμβούλιο και με αξιοπρέπεια τίμησε τους 55.156 Πειραιώτες, που τον εμπιστεύθηκαν με την πραγματική παρουσία του σε αυτό, ηγούμενος της μειοψηφίας και ασκώντας δυναμική αλλά ουσιαστική αντιπολίτευση, όπως, άλλωστε, ταίριαζε στο ήθος και τον χαρακτήρα του.
Στις εθνικές εκλογές του 1993 δεν εξελέγη και το 1996, "σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα", αποχαιρέτησε την πολιτική, προτιμώντας "την αξιοπρέπειά του από την καρέκλα".
Όμως, οι άριστοι και οι άξιοι, ιδίως σε εποχές που είναι δυσεύρετοι, δεν χάνονται, ούτε λησμονούνται. Η σύγκριση, ανελέητη και εκδικητική, τους επαναφέρει μοιραία και επιτακτικά στη μνήμη των ανθρώπων, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Έτσι, ο Πειραιάς, που μπορεί κάποτε να τον αρνήθηκε αλλά δεν μπόρεσε, τελικά, να τον ξεχάσει, την περασμένη Τετάρτη αποχαιρέτησε με σεβασμό τον ευπατρίδη της πολιτικής Σωτήρη Παπαπολίτη, αποτίοντάς του, τον ύστατο φόρο τιμής.
Τέτοιες προσωπικότητες αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια. Εμπνέουν, παραδειγματίζουν, διδάσκουν και διαμορφώνουν συνειδήσεις και πρότυπα.
Στην οικογένειά του εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια.
Αιωνία η μνήμη του!
*Νίκος Μανωλάκος
Αντιστράτηγος ε.α., Επίτιμος Δκτης ΑΣΔΕΝ,
Βουλευτής Α΄ Πειραιώς και Νήσων ΝΔ
