Κούραση, άγχος, πίεση και δυσαρέσκεια είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν σήμερα στους μαθητές και τις μαθήτριες...
μέσα στα σχολεία.
Το συμπέρασμα αυτό προέκυψε από τα αποτελέσματα κοινωνιολογικής έρευνας, με θέμα "Μαθητές & Συναίσθημα. Πώς κτυπά σήμερα η καρδιά του σχολείου;" με επιστημονικό υπεύθυνο τον κοινωνιολόγο και δ/ντή λυκείου Γιώργο Μακρίδη και παρουσιάστηκαν πρόσφατα σε μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση, που διοργάνωσε το 1ο ΓΕΛ Κερατσινίου.
Αναλύοντας τα αποτελέσματα της έρευνας ο Γιώργος Μακρίδης σημειώνει ότι “η καρδιά του δημόσιου σχολείου συνεχίζει να κτυπά, αλλά παρουσιάζει αρρυθμίες.
Η έρευνα έδειξε ότι τα αρνητικά συναισθήματα των μαθητών (κούραση, άγχος, πίεση, δυσαρέσκεια) ερμηνεύονται από τον εξετασιοκεντρικό χαρακτήρα του λυκείου και από το ότι δεν ικανοποιούνται οι ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των μαθητών στο σχολείο.
Η μετατόπιση από το περιεχόμενο και την ουσία της γνώσης στη χρήση της γνώσης, μιας γνώσης-προϊόν, υποδηλώνει την αισθητική της κατανάλωσης.
Η εκπαίδευση που τεκμηριώνεται με πιστοποιητικά, αποτελεί για τους νέους, αλλά και για τους μεγαλύτερους πλέον, το διαβατήριο για μια πετυχημένη καριέρα και όχι το έναυσμα για τη δημιουργία μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας.
Παρά τις προσπάθειες ορισμένων εκπαιδευτικών φαίνεται ότι απουσιάζει ο πολιτισμός από το οργανωμένο πλαίσιο σπουδών, αφού η τέχνη θα μπορούσε να γεφυρώσει την απόσταση μεταξύ της επιθυμίας και της θεσμικής δεοντολογίας.
Δυστυχώς οι γονείς, πιστεύοντας ότι το παιδί τους θα καταξιωθεί μέσω της εισαγωγής του σε κάποιο ΑΕΙ, δείχνουν τυφλή εμπιστοσύνη στο φροντιστήριο ακυρώνοντας την προσπάθεια που γίνεται στο σχολείο και απαξιώνουν έμμεσα τους εκπαιδευτικούς.
Οι συνέπειες της κρίσης επεκτείνονται πλέον και στις νοητικές δομές, έτσι οι νέοι αντί να απελευθερώνονται μέσω της γνώσης δεσμεύονται ακόμα περισσότερο και ως εξαρτώμενοι ενός ψυχοφθόρου εκπαιδευτικού συστήματος αναπαράγουν ένα κοινωνικό σύστημα, που λειτουργεί ανταγωνιστικά σκοπεύοντας στην ατομική επιτυχία αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ευτυχία.
Επομένως ένα διαφορετικό σχολείο αποτελεί το ζητούμενο και όχι μόνο των σκεπτόμενων ανθρώπων αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Μόνο που κάποιοι θα πρέπει να εντοπίζουν τα προβλήματα, να τα ερμηνεύουν και να προσπαθούν στο κάθε σήμερα να τα επιλύουν είτε καινοτομώντας είτε προσφέροντας εκτός από τις γνώση τους την αγάπη τους για τους μαθητές και τις μαθήτριες.
Ακόμα κι αν κινδυνεύουν να τους χαρακτηρίσουν ενοχλητικούς ή και γραφικούς…”
