είχε φοιτήσει με τον εκλιπών στην Ιωνίδειο Σχολή του Πειραιά και μέσα από την ανθρώπινη περιγραφή στιγμών αποχαιρετά τον συμμαθητή του.
Διαβάστε το κείμενο. Δεν έχει καμία σχέση με τις τυπικές δηλώσεις πένθους (καρμπόν για όλους) που στέλνουν διάφοροι αιρετοί. Γι αυτό και μας άρεσε.
"Για το Σάκη…
Το Σάκη τον γνώρισα στα 15 μου, όταν ήμασταν και οι δυο μαθητές στην Ιωνίδειο
Σχολή του Πειραιά. Ήταν πάντα αυτό που λέγαμε «ο καπετάν φασαρίας» της τάξης.
Πρώτος στην πλάκα και το χαβαλέ, αυτός που έκανε τη ζωή των καθηγητών και των
«σπασίκλων» στην τάξη, δύσκολη.
Θυμάμαι πάντα πολύ καθαρά την εκδρομή μας στην Τετάρτη τάξη, με το Σάκη να κάθεται στα τελευταία καθίσματα του πούλμαν, να απαγγέλλει την παράφραση της Ομήρου Οδύσσειας (οι παλιοί θυμούνται τι εννοώ) και ‘μεις να έχουμε πεθάνει στα γέλια. Φυσικά όταν επιστρέψαμε στο σχολείο, ο Σάκης αποβλήθηκε «επί πενθήμερο για ανάρμοστη συμπεριφορά».
Με αυτά και άλλα πολλά, ο Σάκης δεν έμεινε επόμενη χρονιά στην Ιωνίδειο. Το σχολείο μας έδινε μεν εξαιρετική γνώση, αλλά την περίοδο της Χούντας, σε ένα συντηρητικό σχολείο, μαθητές σαν το Σάκη «περίσσευαν».
Το ίδιο καλοκαίρι ήμασταν μαζί στο Καβούρι, όπου μας εκπαίδευαν για ομαδάρχες στις κατασκηνώσεις του ΠΙΚΠΑ. Ο Σάκης έγινε αμέσως πόλος τρέλας, χαβαλέ και αντίδρασης στους καθηγητές που μας εκπαίδευαν.
Τον «έχασα» για λίγα χρόνια και τον συνάντησα λίγα χρόνια μετά να σπουδάζει στον Πειραϊκό Σύνδεσμο στην πλατεία Κοραή, μουσική και θέατρο και αμέσως μετά, στη μεταπολίτευση, να τραγουδάει στις μπουάτ της Πλάκας αντάρτικα, όπου συχνάζαμε εμείς φοιτητές τότε.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, βρισκόμασταν και χανόμασταν στο «Αχ Μαρία» και στις άλλες διαδρομές που ακολούθησε, ως μέλος των διαφορετικών εκφάνσεων της Αριστεράς, προσπαθώντας να καλουπώσει στα μέτρα της τον ατιθάσευτο χαρακτήρα του.
Κάποια στιγμή το κατάλαβε και εγκατέλειψε την προσπάθεια, μένοντας όμως πάντα στο χώρο της αμφισβήτησης και της κριτικής των πάντων, όπως κάνουν οι αβόλευτοι άνθρωποι σαν αυτόν.
Όσο εξωστρεφής, χαρούμενος και χαβαλές φαινόταν, τόσο διαφορετικός ήταν μέσα του. Είχε την τύχη, αυτά που έκανε στο Γυμνάσιο για πλάκα, να μπορεί να τα κάνει σε όλη του τη ζωή, κρατώντας πάντα μια αιώνια εφηβεία.
Είναι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν τόσο αγαπητό στον κόσμο. Με τα παιδιά του παρακολουθούσαμε χρόνια φανατικά τις σειρές που έπαιξε στην τηλεόραση. Μου έκανε εντύπωση πόσο μπορούσε να κάνει τα παιδιά όλων των ηλικιών να τον λατρεύουν, δείγμα ότι την παιδικότητά του δεν την έχασε ποτέ.
Τις τελευταίες φορές που τα είπαμε, ήταν στο Δήμο Ρέντη, σε μια συναυλία με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και σε άλλη μια με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε τα χρόνια της νιότης μας και να γελάσουμε μαζί. Ήταν η εποχή που η αρρώστια δεν τον είχε χτυπήσει ακόμα.
Με αυτές τις γραμμές, θέλω να πω το δικό μου αντίο σε ένα δικό μου κομμάτι της νιότης μου, που μου το θύμιζε έντονα, κάθε φορά που τον έβλεπα στην τηλεόραση.
Αντίο φίλε Σάκη. Εσύ δεν άλλαζες… Εμείς γερνάγαμε, αλλά να που εσύ έφυγες πρώτος. Κρίμα. Καλό ταξίδι…"
Θυμάμαι πάντα πολύ καθαρά την εκδρομή μας στην Τετάρτη τάξη, με το Σάκη να κάθεται στα τελευταία καθίσματα του πούλμαν, να απαγγέλλει την παράφραση της Ομήρου Οδύσσειας (οι παλιοί θυμούνται τι εννοώ) και ‘μεις να έχουμε πεθάνει στα γέλια. Φυσικά όταν επιστρέψαμε στο σχολείο, ο Σάκης αποβλήθηκε «επί πενθήμερο για ανάρμοστη συμπεριφορά».
Με αυτά και άλλα πολλά, ο Σάκης δεν έμεινε επόμενη χρονιά στην Ιωνίδειο. Το σχολείο μας έδινε μεν εξαιρετική γνώση, αλλά την περίοδο της Χούντας, σε ένα συντηρητικό σχολείο, μαθητές σαν το Σάκη «περίσσευαν».
Το ίδιο καλοκαίρι ήμασταν μαζί στο Καβούρι, όπου μας εκπαίδευαν για ομαδάρχες στις κατασκηνώσεις του ΠΙΚΠΑ. Ο Σάκης έγινε αμέσως πόλος τρέλας, χαβαλέ και αντίδρασης στους καθηγητές που μας εκπαίδευαν.
Τον «έχασα» για λίγα χρόνια και τον συνάντησα λίγα χρόνια μετά να σπουδάζει στον Πειραϊκό Σύνδεσμο στην πλατεία Κοραή, μουσική και θέατρο και αμέσως μετά, στη μεταπολίτευση, να τραγουδάει στις μπουάτ της Πλάκας αντάρτικα, όπου συχνάζαμε εμείς φοιτητές τότε.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, βρισκόμασταν και χανόμασταν στο «Αχ Μαρία» και στις άλλες διαδρομές που ακολούθησε, ως μέλος των διαφορετικών εκφάνσεων της Αριστεράς, προσπαθώντας να καλουπώσει στα μέτρα της τον ατιθάσευτο χαρακτήρα του.
Κάποια στιγμή το κατάλαβε και εγκατέλειψε την προσπάθεια, μένοντας όμως πάντα στο χώρο της αμφισβήτησης και της κριτικής των πάντων, όπως κάνουν οι αβόλευτοι άνθρωποι σαν αυτόν.
Όσο εξωστρεφής, χαρούμενος και χαβαλές φαινόταν, τόσο διαφορετικός ήταν μέσα του. Είχε την τύχη, αυτά που έκανε στο Γυμνάσιο για πλάκα, να μπορεί να τα κάνει σε όλη του τη ζωή, κρατώντας πάντα μια αιώνια εφηβεία.
Είναι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν τόσο αγαπητό στον κόσμο. Με τα παιδιά του παρακολουθούσαμε χρόνια φανατικά τις σειρές που έπαιξε στην τηλεόραση. Μου έκανε εντύπωση πόσο μπορούσε να κάνει τα παιδιά όλων των ηλικιών να τον λατρεύουν, δείγμα ότι την παιδικότητά του δεν την έχασε ποτέ.
Τις τελευταίες φορές που τα είπαμε, ήταν στο Δήμο Ρέντη, σε μια συναυλία με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και σε άλλη μια με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε τα χρόνια της νιότης μας και να γελάσουμε μαζί. Ήταν η εποχή που η αρρώστια δεν τον είχε χτυπήσει ακόμα.
Με αυτές τις γραμμές, θέλω να πω το δικό μου αντίο σε ένα δικό μου κομμάτι της νιότης μου, που μου το θύμιζε έντονα, κάθε φορά που τον έβλεπα στην τηλεόραση.
Αντίο φίλε Σάκη. Εσύ δεν άλλαζες… Εμείς γερνάγαμε, αλλά να που εσύ έφυγες πρώτος. Κρίμα. Καλό ταξίδι…"
