Η Φλόρενς Πιου περιγράφει με ήρεμη αλλά βαθιά συγκινητική τόνο πώς η συμμετοχή της στο Midsommar (2019) του Άρι Άστερ την... «διέλυσε».
Ως υποψήφια για Όσκαρ, εξηγεί ότι η κατάθλιψη που ακολούθησε κράτησε περίπου έξι μήνες και ότι χρειάστηκε να αναγνωρίσει την επίδραση του ρόλου στην προσωπική της ζωή. «Απλώς δεν μπορώ πια να εξαντλώ έτσι τον εαυτό μου, γιατί αυτό έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις», λέει, περιγράφοντας πώς η μεταφορά ενός φανταστικού πένθους στην πραγματική της ψυχική κατάσταση την αποδιοργάνωσε.
Η ηρωίδα της, η Ντάνι, βιώνει μια συντριπτική οικογενειακή τραγωδία και καταλήγει σε μια απομονωμένη κοινότητα όπου χειραγωγείται ψυχολογικά από μια αίρεση. Η Πιου παραδέχεται ότι πήγε βαθιά μέσα στη «φρικτή κατάσταση» του χαρακτήρα για να αποδώσει τον πόνο: «Πραγματικά πέρασα τον εαυτό μου από όλα». Σταδιακά οι απαιτήσεις του ρόλου την οδήγησαν σε όλο και πιο ακραίες φαντασιώσεις: «Στην αρχή απλώς φανταζόμουν ότι άκουγα την είδηση πως ένα από τα αδέλφια μου είχε πεθάνει, και προς τη μέση των γυρισμάτων ήταν σαν: “Όχι, τώρα πρέπει να φανταστώ τα φέρετρα”. Και προς το τέλος των γυρισμάτων, στην ουσία πήγαινα στην κηδεία ολόκληρης της οικογένειάς μου».
Η στιγμή της συνειδητοποίησης ήρθε σε μια πτήση, όταν η ίδια ξέσπασε σε κλάματα νομίζοντας ότι είχε αφήσει τη Ντάνι «σ’ εκείνο το χωράφι». Αναγνωρίζει με ειλικρίνεια: «Ο εγκέφαλός μου προφανώς ένιωθε συμπόνια για μένα, γιατί είχα κακοποιήσει τον εαυτό μου και είχα πραγματικά χειραγωγήσει τα συναισθήματά μου για να βγει μια ερμηνεία». Η εμπειρία άφησε σημάδια, και η Πιου καταλήγει με την απόφαση να μην εξαντλεί πια τον εαυτό της με αυτόν τον τρόπο: «Με διέλυσε πραγματικά».
