Ο Πασχάλης αναζητά τώρα λέξεις για να χωρέσει στιγμές που τον σημάδεψαν, επαγγελματικές αδικίες αλλά και...
Όπως εξομολογήθηκε σε συνέντευξη, «Ναι, υπήρξαν στιγμές που πληγώθηκα, άλλες που αδίκησα κάποιους και άλλες που έκλαψα. Αυτά όμως είναι στιγμές ανθρώπινες, ίσως κάποτε τα γράψω σε ένα βιβλίο», και ήδη ξεκίνησε να σημειώνει υλικό για το μέλλον. Η προσέγγισή του δείχνει διάθεση αυτοκριτικής και επιθυμία να μεταφέρει την αλήθεια με ειλικρίνεια, χωρίς στείρες υπεραπλουστεύσεις.
Η πρόθεση να αφηγηθεί όχι μόνο τη σκηνή αλλά και την καθημερινή ζωή του καθιστά την αυτοβιογραφία υπόσχεση για ένα έργο που θα απευθύνεται σε ευρύτερο κοινό. «Πράγματι, έχω να πω πάρα πολλά. Είχα ξεκινήσει κάποια στιγμή… Και νομίζω πως όσα γράψω, θα αγγίξουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, γιατί η ζωή μου δεν είναι μόνο καλλιτεχνική, είναι και βαθιά ανθρώπινη», λέει, προδιαθέτοντας για αφηγήσεις που θα συνδέουν το προσωπικό με το συλλογικό.
Στις αφηγήσεις του επανέρχονται οι παιδικές μνήμες: η φτώχεια και η αλληλεγγύη μέσα στην οικογένεια. «Φτωχικά, αλλά ανέμελα. Ήμουν το μικρότερο από πέντε παιδιά, σε μια άπορη οικογένεια. Νοικιάζαμε χωράφια και σπέρναμε καπνά για να ζήσουμε. Αλλά ήμασταν δεμένοι και χαρούμενοι», αφηγείται. Η προοπτική του βιβλίου αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο για αναλύσεις σχέσεων, ρήξεις και συμφιλιώσεις – μια αφήγηση που υπόσχεται να ξεπεράσει τα όρια της σκηνής και να καταγράψει την ανθρώπινη πλευρά ενός καλλιτέχνη.
