Η είδηση του θανάτου του Γεράσιμου Μιχελή, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή σε ηλικία μόλις 60 ετών, συγκλόνισε τον κόσμο της υποκριτικής αλλά και το κοινό που τον αγάπησε μέσα από μια και μόνο... εμβληματική εμφάνιση.
Ο ηθοποιός, που τα τελευταία χρόνια έδινε γενναία μάχη με την εξαιρετικά επιθετική και σπάνια ασθένεια ALS (Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση, δείτε εδώ τι ακριβώς είναι, τα συμπτώματα και όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε), έφυγε έχοντας χαραχτεί για πάντα στη μνήμη του τηλεοπτικού κοινού, κυρίως για έναν ρόλο – τον ρόλο που του έδωσε δόξα, αλλά και τον φυλάκισε καλλιτεχνικά.
Ανατρέχοντας κάποιος στο παρελθόν του ελληνικού (και όχι μόνο) θεάματος, θα συναντήσει αρκετούς «ηθοποιούς του ενός ρόλου». Καλλιτέχνες που είδαν ξαφνικά τη φήμη να τους αγγίζει χάρη σε μια ερμηνεία, αλλά που ταυτίστηκαν τόσο πολύ με αυτή, ώστε τους ακολούθησε σαν σκιά. Ο Γεράσιμος Μιχέλης δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ο ρόλος του Ανδρέα Καλογήρου, του «τύπου με τα μαύρα» στη σειρά-φαινόμενο του Γιώργου Καπουτζίδη, Στο Παρά Πέντε, του χάρισε ευρεία αναγνωρισιμότητα και αποδοχή – αλλά του στέρησε, όπως φάνηκε, την καλλιτεχνική ελευθερία.
Δεν υπήρχε άνθρωπος την περίοδο 2005-2007 που να μη γνωρίζει το αυστηρό, βλοσυρό πρόσωπό του. Κομψός, αινιγματικός, απόλυτα ταιριαστός στον ρόλο του ψυχρού εκτελεστή εντολών, έγινε σημείο αναφοράς στη σειρά. Παρόλο που δεν ήταν βασικός πρωταγωνιστής, η ερμηνεία του ήταν τόσο δυνατή, που έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της τηλεοπτικής μυθολογίας των 00s. Μια επιτυχία, όμως, που για τον ίδιο έκρυβε ένα βαρύ τίμημα.
Το παράπονο που δεν ξεπέρασε ποτέ
Ο ίδιος, χρόνια αργότερα, το είχε εξομολογηθεί με ειλικρίνεια και πίκρα. «Μου πρότειναν έκτοτε τέτοιους ρόλους. Ο σκοτεινός, ο βλοσυρός, ο πολλά υποσχόμενος. Οι παραγωγοί μάς θέλουν να κάνουμε ένα πράγμα. Εγώ κακός; Θα μού δίνουν λοιπόν όλους τους ρόλους των κακών. Μάς χαρακτηρίζουν με ένα χαρακτηριστικό και το κουβαλάμε διά βίου», είχε πει σε συνέντευξή του στην εκπομπή Καλύτερα δε γίνεται, το 2022.
Ήταν εμφανές ότι η επιτυχία του Παρά Πέντε τον στιγμάτισε. Όχι για το κοινό – εκείνο τον θυμόταν και τον τίμησε μέχρι τέλους. Για την τηλεόραση, όμως, ήταν απλώς ο «τύπος με τα μαύρα». Από το τέλος της σειράς και μετά, οι τηλεοπτικές του εμφανίσεις ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Τελευταία φορά που τον είδαμε στη μικρή οθόνη ήταν στη Σκοτεινή Θάλασσα, το 2022. Δυστυχώς, δεν του δόθηκε η ευκαιρία να δείξει το εύρος των ικανοτήτων του όπως άξιζε.
Η θεατρική διαδρομή – μια καριέρα με ουσία
Αν και η τηλεόραση του φέρθηκε περιοριστικά, το θέατρο υπήρξε για τον Γεράσιμο Μιχελή ο χώρος όπου ανέπνεε καλλιτεχνικά. Εκεί δεν ήταν ο «κακός» αλλά ο ηθοποιός. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Βεάκη και στο Ωδείο Πειραιώς και ξεκίνησε με το καλημέρα στο πλευρό του επιβλητικού Αλέξη Μινωτή, στην Επίδαυρο. Ήταν ένα ξεκίνημα βαρύ και απαιτητικό, που του έδωσε όμως τα εφόδια για μια ουσιαστική θεατρική πορεία.
Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και πολλά ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, ενώ υπήρξε μέλος της ομάδας του Στάθη Λιβαθινού – με συμμετοχές σε παραγωγές υψηλών απαιτήσεων όπως η Ιλιάδα και Ο Γάμος του Φίγκαρο. Ξεχώρισε επίσης στις παραστάσεις Ο Ξένος του Καμύ, Τριαντάφυλλο στο στήθος του Ουίλιαμς και Ιδού Εγώ για τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι.
Η τελευταία του θεατρική εμφάνιση έγινε μόλις πέρυσι, το 2023, με το έργο Χιονονιφάδα του Μάικ Μπάρλετ – μια παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών που έκλεισε, κατά κάποιον τρόπο, έναν κύκλο. Ήταν μια δουλειά τρυφερή και ουσιαστική, με τον ίδιο καθηλωμένο από την ασθένειά του, αλλά όχι από την ψυχή και την αγάπη του για το σανίδι.
Ένας ηθοποιός που αγαπήθηκε, χωρίς να είναι «σταρ»
Η χθεσινή συγκίνηση στα social media και τα ΜΜΕ –η αληθινή αγάπη και τα λόγια καρδιάς από ανθρώπους του χώρου και απλούς θεατές– επιβεβαιώνουν ότι ο Γεράσιμος Μιχελής δεν ήταν απλώς ένας «τύπος με τα μαύρα». Ήταν ένας ηθοποιός που αγαπήθηκε βαθιά. Κι ας μην ήταν ποτέ πρωταγωνιστής. Ή μάλλον… ήταν, αλλά σε μια ιστορία ζωής, γεμάτη σιωπηλά παράπονα, μεγάλα ταλέντα, και στιγμές αδικίας.
Στην πραγματικότητα, ο μεγαλύτερος ρόλος του ίσως να ήταν αυτός που έπαιξε στη ζωή: ενός ανθρώπου που πάλεψε για την καλλιτεχνική του ταυτότητα, ακόμα κι όταν οι ταμπέλες τον βάραιναν. Και που έφυγε με αξιοπρέπεια, αφήνοντας πίσω του όχι απλώς μια ερμηνεία, αλλά μια υπογραφή ανεξίτηλη.
