«Δυστυχώς δεν υπάρχουν άλλες ελπίδες. Θέλω να πω δυο πράγματα. Έχω αγωνιστεί με το εθνόσημο στο στήθος μου πάρα πολλές φορές. Αυτό το κατάφερα γιατί από πίσω υπήρχε μια ΜΑΜΑ που για κάθε μέρα, για αμέτρητες ώρες με κρύο, με βροχή, με ζέστη, με δυο παιδιά από το χέρι και ένα στο καρότσι, έπαιρνε δυο λεωφορεία και με πήγαινε για προπόνηση».
»Αυτή η μάνα έδωσε το παιδί της, τα χρόνια της και πολλά άλλα σε αυτή τη χώρα, και αυτή η χώρα τη σκότωσε και δεν ήταν καθόλου ατύχημα».
