Σε συνέντευξή της στο bovary.gr, η ηθοποιός επισημαίνει ότι ποτέ δεν την παρέσυρε η επιτυχία, καθώς πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού της γνώρισε ότι είναι πιθανό να ακολουθήσει μια αποτυχία, ενώ αναφερόμενη στην εμφάνισή της, δηλώνει κοκέτα, τονίζοντας ότι απεχθάνεται τους ωραιοπαθείς.
«Δεν με άλλαξε καθόλου η επιτυχία. Απλώς συνέχεια είχα την αίσθηση ότι χάνουμε χρόνο. Απ΄ την άλλη, μου χάρισε ότι μπόρεσα να σκεφτώ και να αποδεχτώ πολλά πράγματα, για τον εαυτό μου, να βάλω σε τάξη την ψυχή μου, γιατί ήμουν σε μια αέναη κίνηση. Θυμώνω λιγότερο, είμαι πιο διαλλακτική, κατανοώ περισσότερο. Επειδή είχα κάνει πολλή αυτογνωσία όλα αυτά τα χρόνια, επειδή δούλευα με την ψυχή μου, για πολλούς λόγους. Η χρονιά που πέρασε με ηρέμησε απ΄αυτή την άποψη, περπατούσα ώρες σκεπτόμενη, άκουγα μουσική, πράγματα που δεν είχα την ευκαιρία να κάνω πριν. Ανάμεσα στα πολλά αρνητικά είχε κι αυτό το καλό. Και κατάλαβα τι σημαίνει ουσιαστικοί δεσμοί με τους φίλους μας, ποιοι μας στέκονται, στη χαρά κυρίως. Είχα κέρδος, κατάλαβα τη ζωή».
«Όταν ανοίξω την πόρτα και φύγω δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ»
«Έχω αυτοπειθαρχία. Είναι και θέμα χαρακτήρα αλλά μου το καλλιέργησε πολύ η μητέρα μου, οι γονείς μου όπως και το σχολείο μου –οφείλω πολλά στο σχολείο μου, το Pierce College. Απ΄τη μητέρα μου κατάλαβα τι σημαίνει όρια και τι σημαίνει αγκαλιά –είχα άπλετη αλλά και πολλά όρια. Απ΄το σχολείο μου ήξερα τι σημαίνει ανήκω σ΄ένα σύνολο και τι σημαίνει ηγούμαι ενός θιάσου. Στην τηλεόραση ανήκω, στο θέατρο ηγούμαι. Ξέρω να κάνω και τα δύο, χωρίς να δημιουργώ πρόβλημα κι αυτό το κατάλαβα και πολύ ουσιαστικά και πολύ νωρίς. Ο,τι έχει δημιουργηθεί στο θέατρο σαν έξαρση, δεν το έχει πάρει είδηση κανείς. Γιατί όλα έγιναν ήρεμα και μόνο με διάλογο.
Οταν ο άλλος είναι αποφασισμένος και μιλάει πολύ ήρεμα είναι πολύ πιο επικίνδυνο απ΄τον καβγά. Γιατί στον καβγά μπορεί να πεις κάτι παραπάνω, να πεις ανοησίες, να ξεθυμάνεις… Εγώ όταν θα πω κάτι πολύ ήρεμα και είναι πολύ σκληρό, δεν έχω επιστροφή. Γι΄αυτό δεν μιλάω ποτέ πάνω σε θυμό. Μιλάω όταν είμαι σίγουρη ότι είναι ως εδώ. Ανοίγω την πόρτα κι όταν ανοίξω την πόρτα και φύγω δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ. Τι εννοώ; Οχι ότι δεν του μιλάω, αλλά δεν ξαναγυρνάω στην παλιά κατάσταση -αυτό έχει τελειώσει. Κι έτσι κερδίζω χρόνο, γιατί δεν τσακώνομαι ποτέ με ανθρώπους».
«Στις δύσκολες καταστάσεις είχα ωτοασπίδες στ΄αφτιά μου»
«Στις δύσκολες καταστάσεις είχα ωτοασπίδες στ΄αφτιά μου γιατί σκεφτόμουν ότι τι νόημα έχει ο καβγάς, να σταματήσει το γύρισμα ή να φύγω, αφού την άλλη μέρα πάλι εκεί θα ήμουν. Αν χρειαστεί δεν θα τον ξαναδώ ποτέ μετά στην δουλειά μου. Οι ωτοασπίδες με βοήθησαν πολύ στη ζωή μου και πρακτικά και θεωρητικά. Οπως θεωρητικά φοράω κι ένα αδιάβροχο, ακριβώς γιατί είναι τα μοναδικά μου όπλα, της απομόνωσης, της στοχοπροσήλωσης».
«Την επιτυχία μπορεί πάντα να διαδεχθεί μια αποτυχία»
«Η επιτυχία δεν μ΄επηρέασε ποτέ γιατί ήξερα ότι την άλλη στιγμή μπορεί να με περιμένει μια αποτυχία. Απ΄την άλλη η επιτυχία για μένα είναι η διάρκεια. Οπως και το χνάρι που αφήνω –κι αυτό είναι ανεξίτηλο. Ο,τι κατάφερα στην ζωή μου είναι το χνάρι που άφησα στην ψυχή του κόσμου. Δυστυχώς κάνουμε μια εφήμερη δουλειά. Αλλά ο κόσμος θυμάται. Τι άλλο θέλουμε; Σ΄αυτή την ζωή που ζήσαμε ο κόσμος να μας θυμάται, όσο μας θυμηθεί.
Αν είχα παιδί κι έκανε μια επιτυχία θα του έλεγα μπράβο αλλά θα του έλεγα κιόλας να είναι έτοιμο για μια αποτυχία –γιατί και απ΄την αποτυχία μαθαίνεις, κι είναι το επόμενο βήμα.
Η σταθερότητα σε μένα φάνηκε απ΄τα πρώτα βήματα. Ο τρόπος που διαχειριζόμουν τις καταστάσεις, που έπαιρνα τις δουλειές –δεν απαιτούσα περίεργα πράγματα, ήμουν πολύ συγκροτημένη. Κι όταν διαφωνούσα ήξεραν ότι ανοίγω την πόρτα και φεύγω.
Ελάχιστοι ήταν οι συνομιλητές μου όλα αυτά τα χρόνια, οι περισσότεροι έχουν φύγει. Ομως υπήρχε καλλιτεχνική παρέα. Λυκοφιλίες; Δεν είναι στο θέατρο, είναι παντού στην ζωή. Το θέμα είναι ποιους επιλέγεις να θεωρείς φίλους και είναι πάντα λίγοι –με την άδολη αγάπη και φιλία. Και κάτι άλλο που με διαφύλαξε ήταν η έλλειψη ζήλιας, κι αυτό ήταν μια ευλογία για μένα. Το οφείλω στην μητέρα μου, γιατί έμαθα ότι ο καθένας μας είναι μοναδικός. Δεν έχω να ζηλέψω τίποτα απ΄τον άλλον ούτε εκείνος από μένα. Είμαστε μοναδικοί. Τι γυρεύουμε να γίνουμε; Κάτι άλλο;».
«Στο θέατρο υπάρχουν και οι κοκκινοσκουφίτσες και οι κακοί λύκοι»
Μιλώντας για το metoo, η Κάτια Δανδουλάκη επισήμανε ότι αυτό που εύχεται η ίδια είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη και κάθαρση και στις δυο πλευρές.
«Είναι κάτι που μ΄έχει πειράξει πολύ μέσα μου, όπως τον καθένα μας, δεν είναι δυνατόν να μην σε πειράξει. Εύχομαι μ΄όλη μου την ψυχή, το λάβωμα που έχει γίνει στην ψυχή όσως υφίστανται αυτή την στιγμή τις κατηγορίες, να είναι όσο πιο δημιουργικό γίνεται για τη μετέπειτα ζωή τους. Να μπορέσει να αποδοθεί κάθαρση και στις δύο πλευρές.
Ομως, αυτή την στιγμή μας ενδιαφέρουν τα θύματα. Καταλαβαίνω πώς γίνονται οι παρεξηγήσεις όταν λες πολλά καλά για τους θύτες –γιατί στην προηγούμενη ζωή τους είχαν και καλά, απλώς τώρα δεν έχει τόπο να μιλάμε γι΄αυτά. Τώρα αυτό που προέχει είναι να γίνει κάθαρση, ν΄αποδοθεί δικαιοσύνη και η ψυχή και των μεν και των δε να ξαναγεννηθεί –αυτή είναι η ευχή μου. Γιατί είναι πολύ άσχημο να ξέρουμε ότι κάπου δεν ξεκαθάρισε ή δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη ούτε απ΄τη μια ούτε απ΄την άλλη.
Αισθάνομαι ότι όχι μόνο το θέατρο αλλά και όλη η κοινωνία περνάει δύσκολα –το είδαμε παντού, κι ας μην βγήκε προς τα έξω. Επειδή είναι εκκλησία δεν βγήκε προς τα έξω, επειδή είναι δημοσιογράφοι δεν βγήκε προς τα έξω. Το θέατρο που είναι προς τα έξω, βγήκε προς τα έξω… Αλλά το θέατρο είναι παιδική χαρά, παιδότοπος, όπου φυσικά υπάρχουν και οι κοκκινοσκουφίτσες και οι κακοί λύκοι…» ανέφερε μεταξύ άλλων.
