Tην τελευταία της πνοή σε ηλικία 93 χρόνων άφησε μία από τις σπουδαιότερες σκηνοθέτιδες και σεναριογράφους της Ιταλίας, η Λίνα Βερμίλερ...
Την είδηση του θανάτου της γνωστοποίησε η ιταλική Corriere della Sera, επικαλούμενη οικογενειακό φίλο.
Γεννημένη στην «Αιώνια Πόλη», τη Ρώμη το 1928, η Βερμίλερ έγινε ευρέως γνωστή για τις ταινίες της «Η κυρία και ο ναύτης», «Ιστορία έρωτα και αναρχίας» και «Ο Πασκουαλίνο και οι 7 καλλονές» για το οποίο έγινε η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτις υποψήφια για Όσκαρ Σκηνοθεσίας το 1977 και πέντε χρόνια νωρίτερα στις Κάννες για την ταινία «Μίμης ο σιδεράς».
Όπως έχει διηγηθεί η ίδια στο παρελθόν, λόγω του χαρακτήρα της ως έφηβης, είχε αποβληθεί από 15 καθολικά σχολεία. Από πολύ νωρίς ανέπτυξε μια αγάπη για τα κόμικς (κυρίως τον Φλας Γκόρντον) και το σοβιετικό θέατρο. Μέσω φίλων της, γρήγορα γνώρισε τον θρυλικό Ιταλό σκηνοθέτη Φεντερίκο Φελίνι, ο οποίος έγινε ο μέντοράς της.
Το σκηνοθετικό της ντεμπούτο έγινε το 1963 με την ταινία «Ι Basilischi» που έκανε με το κινηματογραφικό συνεργείο του Φελίνι.
To 1972 έκανε το ντεμπούτο της στις Κάννες με το «Μίμης, ο σιδεράς», μια σατιρική ματιά στην ανδρική λίμπιντο, επιστρέφοντας στο προσκήνιο και την επόμενη χρονιά με την Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας.
Από τους αγαπημένους της πρωταγωνιστές υπήρξε ο Τζιανκάρλο Τζιανίνι που πρωταγωνίστησε μαζί με την Μαριάντζελα Μελάτο στις ταινίες της «Μίμης ο Σιδεράς», «Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας», «Η κυρία και ο ναύτης».
Πριν από δύο χρόνια, το 2019, η Βερμίλερ τιμήθηκε με Όσκαρ για το σύνολο της καριέρας της, αγαλματίδιο που αφιέρωσε «στον Ενρίκο Γιόμπ, τον σύντροφό μου μίας ολάκερης ζωής και συνεργάτη και στην κόρη μας Μαρία».
Κατά την παραλαβή του Όσκαρ ζωής εκφώνησε τον λόγο της στα ιταλικά με «μεταφράστρια» την Ιζαμπέλα Ροσελίνι. την ομιλία της αστειεύτηκε ότι έχει φτάσει η στιγμή να δημιουργηθεί μια θηλυκή εκδοχή του αγαλματίδιου. «Θα ήθελε να πάρει το όνομα 'Άννα'», είπε εκ μέρους της Βερτμίλερ η Ροσελίνι. «Γυναίκες στην αίθουσα, φωνάξτε παρακαλώ όλες μαζί: 'Θέλουμε την Άννα, τον θηλυκό Όσκαρ!».
Στις βαθιά πολιτικές ταινίες της όπου στηλίτευσε την ταξική πάλη και τον φασισμό, δεν έλειπε η ειρωνεία που, όπως συνήθιζε να λέει, τη βοηθούσε να τονίζει τα ελαττώμταα της ανθρώπινης φύσης.
