Μετά την απήχηση που είχαν πρόσφατες δηλώσεις για την εμφάνιση και την κριτική, ο σεναριογράφος Γιώργος Καπουτζίδης επανήλθε με μια ανάρτηση στο Instagram.
«Δεν είναι δυσνόητο αυτό που προσπάθησα να πω και δεν πρέπει να μείνει στα όρια του προσωπικού. Ας αποφασίσουμε απλώς το εξής. Να βγάλουμε την εξωτερική εμφάνιση κάποιου από τη λίστα των θεμάτων με τα οποία γελάμε», σημείωσε ο Γιώργος Καπουτζίδης.
«Ας δώσουμε την ελευθερία ο ένας στον άλλο να φορέσει οτι θέλει, να χτενιστεί όπως θέλει και να περπατήσει ελεύθερος στο δρόμο όπως θέλει. Ας αποφασίσουμε να το κάνουμε όλοι μαζί αυτό. Και οι δρόμοι θα γεμίσουν με πιο ελεύθερους και πιο χαρούμενους ανθρώπους. Όπως δεν επιτρέπεται στον Ξιαρχο να κάνει πλάκα με το ρούχο του αλλου, να μην επιτρέπεται ούτε στον Καπουτζιδη, ούτε στο Μουτσινά ούτε σε κανέναν μας. Αυτό λέω. Ας αναγνωρίσει ο καθένας μας τα λάθη του παρελθόντος του, ας τα διορθώσει, και ας αναγνωρίσουμε όλοι μαζί, ποιο είναι το επίπεδο του χιούμορ μας και ας το καλυτερεύσουμε. Όσο για τη σάτιρα, ας θυμηθούμε ξανά αυτό που μας μάθανε στο σχολείο. Η σάτιρα γινόταν από τους σατιρικούς ποιητές απέναντι στους έχοντες εξουσία και μόνο. Μπορεί ο κόσμος μας να γίνει πιο όμορφος.»
Σε συνέντευξή του o κ. Μουτσινάς είχε ερωτηθεί λίγα 24ωρα νωρίτερα αν είχε κάνει ποτέ και ο ίδιος τέτοια σχόλια: «Είχα γράψει μία σκηνή στην “Εθνική Ελλάδος”, που κάποιος έκανε πλάκα με τα κιλά της Στάλως την οποία υποδυόταν η Μαριέλλα Σαββίδου. Τη διαβάζει η Μαριέλλα, η οποία είχε ζήσει και 12 χρόνια στη Γαλλία και μου λέει “Εγώ δεν θέλω να το κάνουμε αυτό το αστείο. Δεν είναι αστείο, είναι χονδροφοβική ατάκα”. Και ξεκίνησα να της λέω εντάξει μωρέ, κάποιος ο οποίος έχει περιττά κιλά και με έκοψε με την ατάκα “Ποια κιλά είναι τα περιττά κιλά; Ποια κιλά ονομάζονται περιττά”; Και εκεί άρχισα να σκέφτομαι ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι όπως θέλει να είναι, δεν είμαι εγώ αυτός που θα πει τι είναι κανονικό. Όλοι έχουμε πει κοτσάνες στο παρελθόν. Όλοι μας. Γι’ αυτό ακριβώς πιστεύω ότι πρέπει να εξετάζουμε όχι μόνο το λεκτικό ατόπημα κάποιου αλλά και την πρόθεσή του.»
«Μεγαλώσαμε σε μία χώρα που κάποτε μαζευόταν η γειτονιά στην αυλή με το πλεκτό στο χέρι, οι γυναίκες σχολίαζαν τις άλλες γυναίκες που περνούσαν και οι άντρες ήταν στο καφενείο και έκαναν τα δικά τους σχόλια. Μήπως λοιπόν πρέπει να τα αλλάξουμε όλα αυτά τα πράγματα; Δεν μπορούμε να ζούμε με όλα αυτά που μας έχουν κληροδοτήσει γενιές οι οποίες είχαν πάει μέχρι το δημοτικό. Τι το θέλω το μεταπτυχιακό αν είναι να λειτουργώ έτσι; Ας φοράει ο καθένας ό,τι θέλει.»
