Την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο που ετοίμαζε για τον σύντροφό της Νίκο Μαζιώτη περιγράφει η Πόλα Ρούπα με μακροσκελές κείμενο στην... ιστοσελίδα indymedia του αντεξουσιαστικού χώρου.
Η Πόλα Ρούπα αναφέρει ότι η απόπειρα απόδρασης δεν έγινε μόνο για τον σύντροφό της, αλλά και για άλλους κρατούμενους των φυλακών Κορυδαλλού, γι' αυτό όπως τονίζει «ναύλωσε μεγάλο ελικόπτερο».
Αναφερόμενη στον πιλότο του ελικοπτέρου είπε ότι και εκείνος ήταν οπλισμένος και ότι προτίμησε να ρίξει το ελικόπτερο και να μην υπακούσει στις εντολές της. Μάλιστα, υποστηρίζει ότι μπορούσε να τον σκοτώσει αλλά συνειδητά αποφάσισε να μην το κάνει.
«Όταν τελικά προσγειωθήκαμε με φόρα στο έδαφος και ενώ γνώριζα ότι η επιχείρηση είχε χαθεί, είχα κάθε ευκαιρία να τον εκτελέσω. Αποφάσισα συνειδητά να μην το κάνω. Παρά το γεγονός ότι γνώριζα πως με αυτή την απόφαση έθετα σε κίνδυνο την ζωή ή την ελευθερία μου, δεν το έκανα κι ας είχα την ευκαιρία. Αυτό το γνωρίζει και ο ίδιος πολύ καλά. Ο μόνος παράγοντας που με κράτησε ήταν η πολιτική μου συνείδηση. Και αυτήν την απόφαση την πήρα ρισκάροντας την ίδια μου τη ζωή και την δυνατότητά μου να διαφύγω».
Η Πόλα Ρούπα παραδέχεται, επίσης, ότι εκείνη βρισκόταν πίσω από τη ληστεία στην τράπεζα Πειραιώς στο νοσοκομείο Σωτηρία τον περασμένο Ιούνιο και ότι με τα χρήματα αυτά χρηματοδότησε την επιχείρηση για την απόδραση Μαζιώτη.
Αναλυτικά η επιστολή της Πόλας Ρούπα: Αυτό το κείμενο υπό άλλες συνθήκες θα γραφόταν από τον Επαναστατικό Αγώνα. Όμως η έκβαση της απόπειρας απόδρασης του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη από τις φυλακές Κορυδαλλού, με υποχρεώνει να μιλήσω προσωπικά. Στις 21 Φεβρουαρίου επιχείρησα με ελικόπτερο να πραγματοποιήσω απόδραση του μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, Νίκου Μαζιώτη. Η επιχείρηση ήταν σχεδιασμένη ώστε να μπορούν να έρθουν μαζί μας και άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι που επιθυμούσαν να πάρουν τον δρόμο προς την ελευθερία. Οι λεπτομέρειες του σχεδίου και του πώς κατάφερα να αποφύγω τα μέτρα ασφαλείας και να μπω οπλισμένη μέσα στο ελικόπτερο, δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία και δεν θα αναφερθώ σε αυτές, παρά το γεγονός ότι έχει γίνει αρκετή παραπληροφόρηση. Ενημερωτικά μόνο αναφέρω ότι το σχέδιο δεν βασίστηκε σε καμία επιχείρηση απόδρασης με ελικόπτερο που έγινε στο παρελθόν, δεν σχετίζεται με κανένα εύρημα από σχέδια που δεν υλοποιήθηκαν και δεν έχω σχέση με άλλον καταζητούμενο όπως λέγεται. Επίσης, δεν προηγήθηκε κανένα σχέδιο απόδρασης πριν από αυτό που "ναυάγησε", όπως ειπώθηκε σε κάποια ΜΜΕ. Ένα τέταρτο περίπου μετά την απογείωσή μας από την Θερμησία της Αργολίδας, έβγαλα το όπλο μου και ζήτησα από τον πιλότο να αλλάξουμε πορεία. Αυτός, φυσικά, δεν κατάλαβε ποια είμαι, όμως κατάλαβε ότι θα επιχειρηθεί απόδραση από φυλακές. Πανικοβλήθηκε. Μου επιτέθηκε βγάζοντας όπλο, γεγονός που "παρέλειψε" να αναφέρει. Και επειδή είναι πιθανόν να επιχειρηθεί διάψευση του γεγονότος ότι ήταν οπλισμένος, υπενθυμίζω ότι υπάρχουν δημοσιοποιημένες αναφορές για την ανεύρεση δυο γεμιστήρων στο ελικόπτερο. Ο ένας ήταν δικός μου, ο δεύτερος όμως όχι. Ήταν από το δικό του όπλο, το οποίο του έφυγε από τα χέρια κατά την συμπλοκή μας στον αέρα. Και όσον αφορά εμένα, φυσικά και είχα δεύτερο γεμιστήρα. Θα πήγαινα σε τέτοια επιχείρηση μόνο με ένα γεμιστήρα; Έχασε τον έλεγχο του ελικοπτέρου και φώναζε πανικόβλητος "θα σκοτωθούμε". Είναι αληθής η περιγραφή ενός ελικοπτέρου ουσιαστικά ακυβέρνητου που παρουσιάστηκε. Όμως αυτές οι εικόνες δεν ήταν αποτέλεσμα δικών μου ενεργειών, αλλά δικών του. Το ελικόπτερο έχανε ύψος και στροβιλιζόταν στον αέρα. Περάσαμε λίγα μέτρα πάνω από σύρματα της ΔΕΗ. Του φώναζα να το σηκώσει, να κάνει ό,τι του λέω και δεν θα πάθει κανένας τίποτα. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο βρεθήκαμε στο έδαφος. Όσοι μιλούν για ψύχραιμη αντίδραση του πιλότου κρίνοντας προφανώς εκ του αποτελέσματος, δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλούν. Από το να κάνει αυτό που του ζήτησα, προτίμησε να ρισκάρει να τσακιστεί και ο ίδιος μαζί μου σε μια συντριβή του ελικοπτέρου που από τύχη δεν έγινε. Εγώ μπαίνοντας στο ελικόπτερο και επιχειρώντας να πάρω τον έλεγχό του και να το κατευθύνω στις φυλακές, είναι αυτονόητο ότι είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Στην άρνησή του να κάνει ό,τι του έλεγα, φυσικά και θα αντιδρούσα. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι ήμουν υπεύθυνη για την ανεξέλεγκτη κάθοδο του ελικοπτέρου από τα 5000 πόδια στην γη, τι περίμεναν; Ότι θα έλεγα "άμα δεν θέλεις να έρθεις ως τις φυλακές, δεν πειράζει"; Πυροβόλησα και ήρθαμε -και οι δυο ένοπλοι- σε συμπλοκή στον αέρα. Αυτός προτίμησε να ρισκάρει να συντριβεί μαζί μου στο βουνό από το να υπακούσει. Όταν τελικά προσγειωθήκαμε με φόρα στο έδαφος και ενώ γνώριζα ότι η επιχείρηση είχε χαθεί, είχα κάθε ευκαιρία να τον εκτελέσω. Αποφάσισα συνειδητά να μην το κάνω. Παρά το γεγονός ότι γνώριζα πως με αυτή την απόφαση έθετα σε κίνδυνο την ζωή ή την ελευθερία μου, δεν το έκανα κι ας είχα την ευκαιρία. Αυτό το γνωρίζει και ο ίδιος πολύ καλά. Ο μόνος παράγοντας που με κράτησε ήταν η πολιτική μου συνείδηση. Και αυτήν την απόφαση την πήρα ρισκάροντας την ίδια μου τη ζωή και την δυνατότητά μου να διαφύγω. Όσον αφορά την επιχείρηση της απόδρασης είναι αυτονόητο ότι είχαν ληφθεί όλα τα δυνατά μέτρα ασφαλείας ώστε να περιφρουρηθεί το εγχείρημα από την εξωτερική φρουρά των φυλακών και για τον ίδιο τον πιλότο κουβαλούσα ακόμα και αλεξίσφαιρο γιλέκο. Στην προκειμένη περίπτωση ο σκοπός ήταν να γίνει η απόδραση με τρόπο που θα διασφάλιζε το ελάχιστο δυνατό ρίσκο για το ελικόπτερο, τους συντρόφους και φυσικά, τον πιλότο. Με την ίδια αντίληψη κινήθηκα και κατά την προσγείωσή μας στο έδαφος, παρά το γεγονός ότι η επιχείρηση απέτυχε εξαιτίας του και παρά το γεγονός ότι και ο ίδιος ήταν οπλισμένος. Στην ουσία έβαλα την ζωή του πάνω από την δική μου και πάνω από την δική μου ασφάλεια. Και αυτή την επιλογή μου καλούμαι να επανεξετάσω. Η οργάνωση της απόδρασης του Νίκου Μαζιώτη ήταν μια πολιτική απόφαση. Όπως πολιτική απόφαση ήταν η απελευθέρωση και άλλων πολιτικών κρατουμένων. Δεν ήταν μια προσωπική επιλογή. Αν ήθελα να απελευθερώσω μόνο τον σύντροφό μου Νίκο Μαζιώτη δεν θα ναύλωνα μεγάλο ελικόπτερο, γεγονός που κατέστησε πιο πολύπλοκη την οργάνωση της επιχείρησης. Σκοπός της επιχείρησης ήταν η απελευθέρωση και άλλων πολιτικών κρατουμένων, όσων στην πραγματικότητα ήθελαν να πάρουν μαζί μας τον δρόμο προς την ελευθερία. Αυτή λοιπόν η ενέργεια, παρά τις προσωπικές διαστάσεις που έχει και είναι γνωστές, δεν ήταν μια προσωπική, ήταν μια πολιτική επιλογή. Ήταν ένα βήμα στην πορεία για την Επανάσταση. Το ίδιο ισχύει για κάθε ενέργεια που έχω πραγματοποιήσει και για κάθε ενέργεια που πρόκειται να κάνω στο μέλλον. Πρόκειται για κρίκους σε μια αλυσίδα ενός επαναστατικού σχεδιασμού με στόχευση την δημιουργία ευνοϊκότερων πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών για την διεύρυνση και ενδυνάμωση του επαναστατικού αγώνα. Για την πολιτική βάση αυτής της επιλογής θα μιλήσω πιο κάτω. Πρώτα όμως πρέπει να μιλήσω για γεγονότα και για τον τρόπο που έχω λειτουργήσει μέχρι τώρα σε κάποια από αυτά. Όπως είπα και νωρίτερα, κάθε ενέργεια που κάνω αφορά μια πράξη που σχετίζεται με έναν πολιτικό σχεδιασμό. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η απαλλοτρίωση της τράπεζας Πειραιώς στο νοσοκομείο Σωτηρία που πραγματοποίησα τον περασμένο Ιούνιο. Με αυτά τα χρήματα εξασφάλισα εκτός από την επιβίωσή μου στην "παρανομία", την οργάνωση της δράσης μου και την χρηματοδότηση της επιχείρησης για την απελευθέρωση του Νίκου Μαζιώτη και άλλων πολιτικών κρατουμένων από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Ο λόγος που αναφέρομαι σε αυτή την απαλλοτρίωση (ποσώς με ενδιαφέρει το ποινικό σκέλος αυτής της αποδοχής), είναι γιατί αυτή την στιγμή θεωρώ απολύτως αναγκαίο να γνωστοποιήσω τον τρόπο λειτουργίας μου στο ζήτημα της ασφάλειας πολιτών, οι οποίοι σε κάποιες στιγμές τυγχάνει να εμπλέκονται σε επαναστατικές δράσεις που συμμετέχω, αλλά και της οπτικής μου για αυτό το ζήτημα με αφορμή -τηρουμένων πάντα των αναλογιών- την απόπειρα απόδρασης. Στην περίπτωση της απαλλοτρίωσης της τράπεζας Πειραιώς αυτό που ανέφερα στις υπαλλήλους την στιγμή που μπήκαμε στην τράπεζα, ήταν να μην πατήσουν συναγερμό γιατί αυτό θα έθετε σε κίνδυνο την δική τους ασφάλεια, μιας και εγώ δεν ήμουν διατεθειμένη να φύγω από την τράπεζα χωρίς τα χρήματα. Ούτε τις απείλησα ούτε θα κινδύνευαν ποτέ από εμένα. Αν κινδύνευαν θα ήταν από την αστυνομία στην περίπτωση που θα κατέφθανε στο σημείο και είχαμε πλέον ένοπλη συμπλοκή. Και η άφιξη της αστυνομίας θα γινόταν μόνο στην περίπτωση που κάποια από τις υπαλλήλους πατούσε τον συναγερμό της τράπεζας. Αυτή ήταν η εξέλιξη που και οι ίδιες ήθελαν να αποφύγουν. Γιατί σε κάθε τέτοια ενέργεια, αυτό που φοβούνται όσοι τυγχάνουν να βρίσκονται παρόντες, δεν είναι αυτούς που επιχειρούν τις απαλλοτριώσεις, αλλά την αστυνομία. Εξάλλου, είναι πραγματικά ηλίθιο για οποιονδήποτε να επιχειρήσει να υπερασπιστεί χρήματα των τραπεζιτών. Και για την ιστορία, όταν η μια υπάλληλος μου είπε ότι "κι εμείς φτωχοί άνθρωποι είμαστε", της πρότεινα να πάμε σε "τυφλό" σημείο όπου δεν μας βλέπουν οι κάμερες και να πάρει 5000 ευρώ, τα οποία και δεν δέχτηκε, προφανώς από φόβο. Αν τα είχε δεχτεί, να είναι σίγουρη ότι δεν θα μίλαγα γι' αυτό δημοσίως. Και μια λεπτομέρεια: αυτό που κρατούσα ήταν ιατρική ποδιά που μου χρησίμευε για να καλύπτω το όπλο μου κατά την αναμονή μου έξω από την τράπεζα και όχι πετσέτα (!) όπως αρκετές φορές αναφέρθηκε. Στον αγώνα για την Επανάσταση σε κάθε εποχή -όπως εξάλλου ισχύει και σε όλους τους πολέμους- οι επαναστάτες υποχρεώνονται σε κάποιες στιγμές να ζητούν την συνδρομή πολιτών στον αγώνα τους. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πάρα πολλά -μια απόπειρα καταγραφής τους θα γέμιζε βιβλίο και δεν είναι της ώρας να επεκταθώ- τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ένοπλα κινήματα και οργανώσεις άλλων χωρών. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως, τους ζητάμε στην ουσία να πάρουν θέση σε έναν πόλεμο. Από την στιγμή που κάποιος αρνείται να συνδράμει, αυτό δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη πρακτική, αλλά συνιστά μια συνολικά εχθρική στάση απέναντι στον αγώνα. Βάζει σε κίνδυνο ή ματαιώνει εγχειρήματα, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή αγωνιστών, παρεμποδίζει μια επαναστατική διαδικασία. Παίρνει θέση απέναντι σε έναν κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Ούτε στην τράπεζα Πειραιώς ούτε στην απόπειρα απόδρασης γνωστοποίησα την ταυτότητά μου, συνεπώς δεν ήξερε κανείς από τους εμπλεκόμενους στις παραπάνω υποθέσεις ότι πρόκειται για πολιτικές ενέργειες. Όμως με αφορμή την αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης και δεδομένου ότι -όπως προανέφερα- είχα την ευκαιρία να σκοτώσω τον πιλότο, αλλά δεν το έκανα ρισκάροντας την ίδια μου την ζωή, οφείλω να γνωστοποιήσω τα εξής: Από εδώ και στο εξής αν χρειαστώ ξανά την συνδρομή πολιτών και εφόσον το κρίνω αναγκαίο, θα γνωστοποιώ την ταυτότητά μου από την αρχή. Ας γνωρίζουν όλοι, δεδομένου ότι η αποστολή μου σε κάθε περίπτωση αφορά την προώθηση του αγώνα για την ανατροπή του εγκληματικού καθεστώτος, ότι κάθε πιθανή άρνηση συνεργασίας και προσπάθεια παρεμπόδισης της δράσης, θα αντιμετωπίζεται αναλόγως. Εννοείται, πως γνωρίζω τα στοιχεία του πιλότου, όμως δεν απείλησα την οικογένειά του. Οικογένειες και παιδιά δεν θα απειλούσα ποτέ. Αυτός είναι ένας απολογισμός μου από την απόπειρα απόδρασης, τον οποίο οφείλω να γνωστοποιήσω. Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ Η απόπειρα απόδρασης εντασσόταν μέσα στα πλαίσια της συνέχισης της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα. Στόχος ήταν η απελευθέρωση του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη και άλλων πολιτικών κρατουμένων. Με αυτή την ενέργεια ο Επαναστατικός Αγώνας ήθελε να δώσει μια απάντηση στην καταστολή, ήθελε να ακυρώσει στην πράξη την κατασταλτική επιχείρηση ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα που έγινε με την σύλληψη του συντρόφου. Ήθελε επίσης, να απαντήσει σε μια σειρά από κατασταλτικές επιχειρήσεις που κατέληξαν με την φυλάκιση και άλλων ένοπλων αγωνιστών. Εννοείται πως δεν θα εγκαταλείπαμε τον σύντροφο Μαζιώτη στα χέρια του εχθρού χωρίς να επιχειρήσουμε την απελευθέρωσή του. Και εννοείται, πως δεν θα μας αντιστοιχούσε πολιτικά και ηθικά να μην επιδιώξουμε να απελευθερώσουμε και άλλους πολιτικούς κρατούμενους. Η καταστολή και οι απόπειρες πολιτικού παροπλισμού των ένοπλων αγωνιστών που αυτή συνεπάγεται, επιχειρούν να δημιουργήσουν δυσμενείς συνθήκες στον αγώνα και για αυτό είναι επαναστατικό καθήκον να επιχειρούμε πάντα να ακυρώνουμε στην πράξη τα αποτελέσματά της. Επίσης, ενέργεια αυτή ήταν μια προσπάθεια ανάδειξης της αναγκαιότητας για ενότητα απέναντι στις κατασταλτικές επιχειρήσεις του κράτους, για ενότητα στον αγώνα. Η καταστολή ενάντια σε αγωνιστές που μάχονται κατά του καθεστώτος είναι παράμετρος της ευρύτερης πολιτικής υποδούλωσης της κοινωνικής βάσης. Και επειδή κάθε φορά οφείλουμε να βάζουμε τις πολιτικές της κυριαρχίας μέσα στις ιστορικές τους διαστάσεις ώστε να είναι πιο κατανοητές οι άμεσες στοχεύσεις της κατασταλτικής πολιτικής, ας λάβουμε υπόψιν μας ότι η καταστολή στην εποχή μας δεν μπορεί παρά να αποτελεί αδιαχώριστη παράμετρος των πολιτικών διάσωσης του συστήματος από την κρίση. Και η διάσωση του συστήματος από την κρίση προϋποθέτει την εξόντωση μεγάλων τμημάτων της κοινωνικής βάσης. Όσοι περισσεύουν από την διαδικασία αναπαραγωγής του καθεστώτος σήμερα, πετιούνται στο κοινωνικό περιθώριο, οδηγούνται στην λιμοκτονία, την απόγνωση, την τρέλα, τον θάνατο. Οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ προσπαθούν να κρατήσουν δεμένες με την μοίρα του συστήματος τις κοινωνικές πλειοψηφίες. Προσπαθούν να τις εξαναγκάσουν σε υποταγή ισχυριζόμενες ότι είναι προς το κοινό συμφέρον η επιβίωση του συστήματος, έξω από το οποίο δεν υπάρχει ζωή για κανέναν, είτε πλούσιο είτε φτωχό. Σε μια περίοδο που είναι απονομιμοποιημένο το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς στις συνειδήσεις των περισσότερων ανθρώπων, αυτές εξαναγκάζουν σε συμμόρφωση και προσπαθούν να πείσουν ότι το σύστημα του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, το σύστημα της δουλείας, της εξαπάτησης, της βίας, του εγκλήματος και της τρομοκρατίας είναι μονόδρομος. Ότι άλλη επιλογή δεν έχουμε από το να σκύβουμε το κεφάλι, από το να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την απαξίωση, τον εξευτελισμό, την σκλαβιά. Ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να θυσιαζόμαστε αυτοβούλως στον βωμό της εξόδου του συστήματος από την κρίση. Όμως όπως είπα και πριν, η σωτηρία του συστήματος προϋποθέτει την εξόντωση ανθρώπων. Οι κοινωνίες εδώ και καιρό δεν έχουν κανένα συμφέρον να στηρίζουν τις πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας που επιβάλλουν όλες οι κυβερνήσεις κάθε κομματικής απόχρωσης. Οι πολιτικές και οικονομικές εξουσίες γνωρίζουν πως μόνο μια κοινωνική Επανάσταση μπορεί να αποτελεί την άλλη πρόταση στην κρίση. Πως μόνο μια κοινωνική Επανάσταση μπορεί να λειτουργήσει προς το συμφέρον των φτωχών και των αποκλεισμένων. Μια Επανάσταση που θα στραφεί βίαια ενάντια στην οικονομική και πολιτική ελίτ, ενάντια στις δομές και τους θεσμούς του συστήματος και θα επιχειρήσει να το καταλύσει. Όταν η κρίση εκδηλώθηκε στην Ευρώπη με την μορφή της κρίσης χρέους, οι πολιτικοί ηγήτορες της ΕΕ και οι πλούσιοι του πλανήτη είχαν ένα μεγάλο φόβο τον οποίο τον εξέφραζαν δημόσια: Τον γενικευμένο ξεσηκωμό των λαών στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που μάστιζε η κρίση και που αργά ή γρήγορα μέσω των πολιτικών "διάσωσής τους", θα μετατρέπονταν σε αποικίες των δανειστών και των πλουσίων του πλανήτη. Ο μεγάλος φόβος τους ήταν το ξέσπασμα μιας κοινωνικής Επανάστασης σε κάποια από τις χώρες αυτές, μιας Επανάστασης που θα πυροδοτούσε άλλες στις αδύναμες και υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ. Αυτός ο φόβος τους, δυστυχώς, δεν επαληθεύτηκε. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν αντιστοιχεί σε αυτό το κείμενο να τους αναλύσω. Όμως αναφέρω ένα σημαντικό μέλημα της εξουσίας στον γενικότερο σχεδιασμό της να αποκλείσει την προοπτική της κοινωνικής Επανάστασης στην χώρα: Την άμεση αντιμετώπιση αυτών που την προωθούν, αυτών που πολεμούν για να γίνει πραγματικότητα, αυτών που έχουν αφιερώσει την ζωή τους όλη για να γίνει εφικτή η κοινωνική απελευθέρωση. Την άμεση αντιμετώπιση των επαναστατών μέσω της καταστολής και του πολιτικού παροπλισμού τους που αυτή επιφέρει. Αιχμή της καταστολής στην εποχή μας είναι η αντιμετώπιση των ένοπλων επαναστατών. Και το μήνυμα που θέλει να στείλει προς όλη την κοινωνία, είναι ότι δεν υπάρχει προοπτική στον επαναστατικό αγώνα, δεν υπάρχει καμία προοπτική στον πόλεμο ενάντια στο καθεστώς. Δεν υπάρχει καμία προοπτική αλλαγής σελίδας στην ιστορία. Ότι ο καπιταλισμός, ακόμα και στην πιο απάνθρωπη έκφρασή του, είναι μονόδρομος και ότι οφείλουμε να θυσιαζόμαστε για την επιβίωσή του. Το μήνυμα για όλη την κοινωνία είναι "υποταγή ή θάνατος". Αυτήν την προοπτική πολεμούσε και πολεμάει ο Επαναστατικός Αγώνας. Να μην ριζώσει στις καρδιές των φτωχών η ήττα που προωθεί με κάθε μέσο η κρατική πολιτική. Αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε να μην γίνει πραγματικότητα η συνείδηση του σκλάβου, να μην παραιτηθούμε ποτέ από τον αγώνα για την ανατροπή ενός εγκληματικού, δολοφονικού συστήματος. Και φυσικά, να προσπαθούμε πάντα να ακυρώνουμε στην πράξη τα αποτελέσματα της καταστολής. Το 2010 και ενώ ο Επαναστατικός Αγώνας είχε ήδη από το 2009 ξεκινήσει μια σειρά δράσεων με μεγάλες επιθέσεις ενάντια σε κομβικής σημασίας για την λειτουργία του συστήματος θεσμούς και οργανισμούς -κεντρικά της Citibank, Eurobank, χρηματιστήριο- με στόχο την ματαίωση των σχεδίων της οικονομικής και πολιτικής ελίτ για την υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο, ο σύντροφός μας Λάμπρος Φούντας πέφτει νεκρός από σφαίρα μπάτσου κατά την διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας παραμονές ενός μεγάλου χτυπήματος της οργάνωσης. Ακολουθεί η πρώτη κατασταλτική επιχείρηση ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα. Στις 10 Απρίλη το κράτος μας συλλαμβάνει. Όμως εμείς δεν ηττηθήκαμε. Γιατί ήττα είναι να σκύβεις το κεφάλι στην καταστολή και να αρνείσαι τον εαυτό σου, τις επιλογές σου, τους νεκρούς συντρόφους σου. Για εμάς η καταστολή ήταν μια νέα φάση του αγώνα μας. Αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα και τον κρατήσαμε ζωντανό. Μετά το πέρας του δεκαοχταμήνου εγώ με τον σύντροφό μου αφεθήκαμε ελεύθεροι και περάσαμε στην "παρανομία". Ο Επαναστατικός Αγώνας, παρά τα πλήγματα που είχε δεχθεί, ήταν ζωντανός και ξαναχτύπησε με την επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας, το ελληνικό παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που αποτελεί έναν από τους πυλώνες της τότε τρόικας και σημερινού κουαρτέτου, καθώς εκτός από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, συμμετέχει και ο ESM, και ευθύνεται για την διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής διάσωσης του συστήματος στην χώρα. Αυτή η εξέλιξη ήταν η καλύτερη επιβεβαίωση ότι η κατασταλτική επιχείρηση που έκανε το κράτος το 2010, απέτυχε παταγωδώς. Το καλοκαίρι του 2014 ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης ύστερα από καταδίωξη στο Μοναστηράκι τραυματίζεται από σφαίρα μπάτσου και συλλαμβάνεται. Για μια ακόμα φορά δεν τα παρατήσαμε. Η ήττα δεν άγγιξε ποτέ ούτε και πρόκειται να αγγίξει τον Επαναστατικό Αγώνα και εμένα προσωπικά. Γιατί η ήττα και η παραίτηση δεν αρμόζει σε επαναστάτες. Έχουμε χρέος απέναντι στον εαυτό μας, τους συντρόφους μας, την κοινωνία, να κρατάμε ζωντανή την φλόγα της πίστης για την Επανάσταση, ακόμα και όταν μας χτυπάει το κράτος. Ο Επαναστατικός Αγώνας πάντα είχε ως στρατηγικής σημασίας στόχο να ακυρώνει στην πράξη την καταστολή. Αυτό τον στόχο είχε και η απόδραση. Μπορεί να μην τα καταφέραμε αυτή την φορά, όμως τίποτα δεν χάθηκε. Στον αγώνα υπάρχουν επιτυχίες, υπάρχουν και αποτυχίες. Το ζητούμενο είναι οι αποτυχίες να μην καταβάλουν τους αγωνιστές. Χέρι-χέρι με την καταστολή της επαναστατικής δράσης βαδίζει η κυρίαρχη προπαγάνδα με την οποία το κράτος στοχεύει στον πολιτικό παροπλισμό των αγωνιστών. Μας αποκαλούν "τρομοκράτες", "εγκληματίες", "ληστές" όπως εξάλλου έκανε κάθε καθεστώς σε κάθε εποχή όταν είχε να αντιμετωπίσει πολιτικά ένοπλους αγωνιστές και κινήματα. Σε κάθε εποχή παράλληλα με κάθε επαναστατικό πόλεμο διεξάγεται και ένας επικοινωνιακός πόλεμος μεταξύ επαναστατών και καθεστώτων. Έναν τέτοιο επικοινωνιακό πόλεμο έχουμε ζήσει σε όλη την περίοδο της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα και συνεχίζουμε να ζούμε με πολύ μεγαλύτερη σφοδρότητα προσωπικά τόσο εγώ όσο και ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης, καθώς από την στιγμή που περάσαμε στην "παρανομία", σε κάθε στιγμή της δράσης μας έβγαινε μπροστά το πρόσωπο και η ταυτότητά μας. Και αυτό συνέβαινε και συμβαίνει όχι μόνο για υποθέσεις που μας αφορούν, αλλά και για γεγονότα με τα οποία δεν έχουμε σχέση και έχουμε αρνηθεί δημοσίως. Και παρά το γεγονός ότι το κράτος και οι μηχανισμοί καταστολής γνωρίζουν ότι ούτε ο σύντροφος Μαζιώτης ούτε εγώ θα είχαμε οποιοδήποτε πρόβλημα να αναλάβουμε τις επιλογές μας. Τώρα το κράτος έχει εστιάσει την πολεμική του πάνω στο δικό μου πρόσωπο. Όμως ξέρει πολύ καλά πως είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να καταφέρει τον πολιτικό παροπλισμό τον δικό μου και του Επαναστατικού Αγώνα μέσω της προπαγάνδας. Στην εποχή μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι κοινή συνείδηση στην μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας πως οι τρομοκράτες, οι εγκληματίες, οι ληστές είναι αυτοί που κυβερνούν. Είναι η οικονομική και πολιτική ελίτ που ληστεύει καθημερινά εκατομμύρια ανθρώπους στο όνομα της σωτηρίας του συστήματος. Είναι οι "θεσμοί" και όσοι επιβάλλουν τα μνημόνια και τα προγράμματα "διάσωσης". Τρομοκράτες και εγκληματίες είναι αυτοί που συμμετέχουν στις ελληνικές κυβερνήσεις που εφαρμόζουν τα εγκληματικά σχέδια εξόντωσης των κοινωνικά αδύναμων. Που υπηρετούν τυφλά μια αιμοσταγή άρχουσα οικονομικά τάξη. Που συνδράμουν τους αρχιληστές - τραπεζίτες στο εγκληματικό τους έργο να πετούν στο δρόμο και να σέρνουν στις φυλακές όλους όσοι αδυνατούν να συμμορφωθούν στις ληστρικές τους ορέξεις. Τρομοκράτες, εγκληματίες, ληστές είναι όσοι παίρνουν το κομμάτι το ψωμί μέσα από το στόμα των φτωχών. Αυτοί που με τις πολιτικές τους ευθύνονται για τους άνεργους, τους εξαθλιωμένους, τους άπορους, τους περιθωριοποιημένους. Αυτοί που πετούν στους δρόμους καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους. Αυτοί που με τις πολιτικές τους επιχειρούν να σώσουν ένα δολοφονικό σύστημα με αντίτιμο την εξαθλίωση και τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Αυτό που ζούμε είναι ένας πόλεμος. Είναι ένας ταξικός και κοινωνικός πόλεμος. Και τα θύματα που μέχρι στιγμής μετράμε σε αυτόν τον πόλεμο είναι πολλές χιλιάδες. Είναι οι άστεγοι που στοιβάζονται στα πεζοδρόμια των μεγάλων πόλεων, τα παιδιά που υποσιτίζονται, λιποθυμούν, αρρωσταίνουν και τρελαίνονται, είναι οι απελπισμένοι από την οικονομική αφαίμαξη του κράτους και των τραπεζών, είναι αυτοί που αυτοκτονούν... Σε αυτόν τον πόλεμο όλες οι κυβερνήσεις έχουν ταχθεί στο πλευρό των οικονομικά ισχυρών και όλοι όσοι έχουν συμμετάσχει σε αυτές έχουν τα χέρια τους βαμμένα με αίμα. Απέναντί τους στέκονται μια χούφτα επαναστάτες. Και είναι βασικό τους μέλημα να θέλουν την πολιτική, αλλά και την φυσική τους εξόντωση".
