Στο νούμερο 17 της οδού Χωματιανού στα Σεπόλια έζησε για ένα μικρό διάστημα, μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο, ο μακελάρης του Παρισιού...
Αμπντελαχαμίντ Αμπαούντ.
H οδός Χωματιανού βρίσκεται σε μία ήσυχη και πυκνοκατοικημένη περιοχή στην οποία οι μετανάστες νοικιάζουν τα ισόγεια και υπόγεια διαμερίσματα με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.
Κάτοικος της οδού Χωματιανού περιγράφει τις κινήσεις του τρομοκράτη που σκόρπισε τον τρόμο στο Παρίσι δίνοντας την εικόνα ενός ανθρώπου που είναι ήσυχος, μεθοδικός και σχεδόν απαρατήρητος. Ο Αμπαούντ εμφανιζόταν συχνά στη γειτονιά και πάντα έμπαινε γρήγορα στο ισόγειο διαμέρισμα που διέμενε από το οποίο έκαναν αισθητή την παρουσία τους οι υπόλοιποι συγκάτοικοι που μιλούσαν δυνατά και συχνά τσακώνονταν.
«Αναγνώρισα δύο άτομα από αυτά που έμπαιναν στο σπίτι. Το ένα είναι ο νεαρός με το πράσινο καπέλο (Αμπαούντ). Ερχόταν εδώ. Περπατούσε γρήγορα και έμπαινε στην πολυκατοικία. Το δεύτερο άτομο που αναγνώρισα είναι ένας μελαψός άνδρας ο οποίος έμενε στο ίδιο σπίτι. Περνούσε κάθε πρωί από το καφενείο και μου έλεγε καλημέρα. Μετά το χτύπημα στο Παρίσι τον είδα στην τηλεόραση σε φωτογραφία μαζί με τον Αμπαούντ», λέει ο κάτοικος της οδού Χωματιανού.Και συνεχίζει:
«Τους άκουγα να φωνάζουν. Εκλειναν το παράθυρο. Μου είχε κάνει εντύπωση τότε ότι συνήθιζαν να βάζουν δυνατά το ραδιόφωνο για να μην ακούγεται τι έλεγαν. Εμείς δεν ξέρουμε τη γλώσσα τους, αλλά ίσως φοβούνταν μήπως τους παρακολουθούν»
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία εντόπισε στο διαμέρισμα στα Σεπόλια 11 γαλλικές άδειες οδήγησης και έτσι οι αρχές προσπάθησαν να τις συνδέσουν με την επίθεση στη Γαλλία. Παρόλα αυτά κατά την διάρκεια της έρευνας στο διαμέρισμα δεν εντοπίστηκε κανένας από τους υπόπτους που χρησιμοποιούσαν και δεύτερο σπίτι στην οδό Αστερόπης 9 στο Παγκράτι.
Πρόκειται για το διαμέρισμα στο οποίο στις 2 Ιανουαρίου συνελήφθησαν 3 άτομα. Ανάμεσα σε αυτά ήταν κι ο 33χρονος Αλγερινός Ομάρ Νταμάς που φέρεται να είναι συνεργός του αρχιτρομοκράτη.Κατά την παραμονή τους στα Σεπόλια οι ύποπτοι φέρονται, σύμφωνα με μαρτυρίες, να μιλούσαν για ώρες. «Τους άκουγα να φωνάζουν. Έκλειναν το παράθυρο. Μου είχε κάνει εντύπωση τότε ότι συνήθιζαν να βάζουν δυνατά το ραδιόφωνο για να μην ακούγεται τι έλεγαν. Εμείς δεν ξέρουμε τη γλώσσα τους, αλλά ίσως φοβούνταν μήπως τους παρακολουθούν», τονίζει ο κάτοικος της περιοχής.
