Διόλου εύκολο, όπως φαίνεται από την εξομολόγηση μίας δημοσιογράφου του People, της Μαρία Γιαγκόντα, η οποία το δοκίμασε και έγραψε για την εμπειρία της καταγράφοντας κάθε συναίσθημα, κάθε ανασφάλεια και βέβαια την τελική... ετυμηγορία για όλο αυτό που έζησε.
«Εφτασα νωρίς για το πρώτο μου μάθημα, ώστε να ελέγξω το στούντιο και να μιλήσω με τη γυμνάστρια, Μόνικα Βέρνερ. Εκείνη έλεγε λέξεις όπως ''ευαισθητοποίηση'' και ''ενέργεια'', την ώρα που εγώ φανταζόμουν να κάνω στάσεις, με τα οπίσθιά μου εκτεθειμένα, να πέφτω κάτω, καθώς ένα πλήθος γυμνών ανθρώπων που γελούν- όλοι πιο όμορφοι από εμένα- με περικυκλώνουν αργά μέχρι να μην μπορώ να αναπνεύσω.
''Ολη μέρα ο άνθρωπος βάζει μάσκες και προσποιείται κάποιον. Εδώ, βγάζεις τη μάσκα και δείχνεις ποιος πραγματικά είσαι, χωρίς κριτική'', είπε η Βέρνερ εξηγώντας τα οφέλη. ''Συνδέεσαι καλύτερα με τους υπόλοιπους, όλοι είστε ίδιοι. Αν πας σε ένα μάθημα γιόγκα μπορεί να σκέφτεσαι ότι κάποια έχει ωραίο μπλουζάκι ή φόρμα. Εδώ, ο κόσμος είναι λιγότερο επικριτικός''.
Αλλά αν συγκρίνω διαρκώς τον εαυτό μου με τους άλλους, αυτή η τάση δεν θα είναι μεγαλύτερη όταν όλοι γδυθούν και τα παχάκια μου απομείνουν να ανεμίζουν σαν πανιά στην ανοιχτή θάλασσα; ''Κανείς δεν σε κοιτάζει'', μου απάντησε. ''Ναι, ναι, ναι'', σκέφτηκα. Εντυπωσιακό. Αλλά τι γίνεται με το σημείο στο οποίο οι μηροί μου ενώνονται με τη λεκάνη μου; Σίγουρα αυτό δεν είναι γραφτό να το δουν.
Πέντε λεπτά πριν έρθει η ώρα να βγάλω τα ρούχα μου, η Βέρνερ μου είπε ''Το τρομακτικό σημείο είναι εκείνο που γδύνεσαι''. Ηρεμα, ήρεμα, ήρεμα. ''Αλλά μόλις είσαι γυμνή και στο στρώμα σου, κανείς δεν κοιτάζει, κανείς δεν κρίνει, κανείς δεν ενδιαφέρεται''. Είπε.
Κοίταξα προς το στούντιο και ένας άνδρας ήδη είχε γδυθεί και καθόταν γυμνός στο στρώμα του και τεντωνόταν. Εβγαλα τα γυαλιά μου και πήγα στο χώρο που γδύνονταν. Κρατώντας τα μάτια μου στο πάτωμα τα έβγαλα όλα, μπλούζα, παντελόνι, εσώρουχα, καθώς άλλα 20 άτομα έμπαιναν και γδύνονταν πίσω μου.
Μπήκα στο στούντιο κρατώντας το στρώμα μου μπροστά από το γυμνό μου σώμα, φροντίζοντας όμως να δείχνω φυσική, λες και πάντα κρατάω πράγματα έτσι ώστε να ξετυλιχτούν και να καλύψουν όλο το μπροστινό μέρος του σώματός μου.
Απλωθήκαμε στο πάτωμα και βρήκα ένα σημείο δίπλα στον τοίχο. Οι άλλοι άρχισαν να τεντώνονται πολύ επαγγελματικά, οπότε έκατσα κάτω και διπλώθηκα πάνω από τα πόδια μου. Εκανα γρήγορη οπτική επαφή με κάποιους από τους άλλους. Ηθελα να τους δείξω ότι ήμουν μία από αυτούς. Περίμενε, θα το έκανα αυτό αν δεν ήμουν γυμνή; Πώς ενεργώ όταν φοράω ρούχα;
Πλέον δεν ήμουν σίγουρη για τίποτα. Ξάπλωσα στο στρώμα και κοίταξα το ταβάνι, αρχίζοντας να νιώθω πιο άνετη. Αλλωστε ήμασταν όλοι τόσο, μα τόσο γυμνοί. Πίσω μου, ένας άνδρας άρχισε να μιλάει με τη διπλανή του. ''Σε έχω δει ξανά εδώ, σωστά;'', της είπε. Εκείνη απάντησε ότι ήταν η πρώτη της φορά. ''Υποθέτω ότι όλοι εδώ μοιάζουν'', της απάντησε και γέλασαν. Ηταν μία συνομιλία που θα μπορούσε να ακουστεί ανατριχιαστική- ένας γυμνός που ανταλλάσσει αβρότητες με μία γυμνή που δεν γνώριζε- αλλά δεν ήταν έτσι, ήταν γλυκό. Ημασταν όλοι γυμνοί και το ξέραμε. Κυρίως, ήμασταν όλοι σαν ομάδα.
Η Βέρνερ χαμήλωσε τα φώτα και το μάθημα ξεκίνησε. Είχα ήδη ξεχάσει πως ήμουν γυμνή. Αυτό που δεν είχα ξεχάσει όμως ήταν πως ήμουν το λιγότερο ευλύγιστο κορίτσι σε όλο τον κόσμο, όπως υποπτευόμουν. Μετά από δύο λεπτά έσταζα ιδρώτα, γλιστρούσα στο στρώμα μου, πονούσα και ξεφυσούσα.
Ετυμηγορία: Παραδόξως, δεν με ένοιαξε. Δούλευα τόσο σκληρά για να ακολουθήσω το μάθημα και συγκεντρωνόμουν τόσο στο να αναπνεύσω, να κάνω όσο καλύτερα μπορούσα την κάθε στάση και να μην πεθάνω, που δεν είχα χρόνο να ανησυχήσω για τη σύγκρισή μου με τους άλλους, αθλητικά ή αισθητικά. Ναι, τα παχουλά γόνατά μου έδειχναν περίεργα. Αλλά η συνύπαρξη με 20 γυμνούς ανθρώπους σε αυτό το δωμάτιο μου θύμισε ότι κυριολεκτικά κανείς δεν νοιάζεται για τα παράξενα γόνατά μου, ιδιαίτερα όταν πρέπει να γίνει κάποια δουλειά.
Μετά από το μάθημα, φόρεσα τα ρούχα μου και αγκάλιασα την Βέρνερ. Μετά, βγήκα έξω και πέταξα το στρώμα μου!».
