Τα πρώτα μαύρα «γενέθλια» από τη γέννηση του αδικοχαμένου Βαγγέλη Γιακουμάκη, όλοι εύχονται να υπάρξει δικαίωση για το...Δευτέρα 23 Μαρτίου 1995. Πριν από 20 χρόνια η οικογένεια της Μαρίας και του Ανδρέα Γιακουμάκη θα βίωναν τη μεγαλύτερη μέχρι εκείνη στιγμή χαρά της ζωής τους, καθώς στον κόσμο θα ερχόταν ένα χαριτωμένο μωράκι που θα έβαζε τα πρώτα θεμέλια στο ερωτευμένο και νέο ζευγάρι για να στήσει το δικό του σπιτικό την δική του οικογένεια έτσι όπως την οραματιζόταν όταν ακόμη κάνανε σχέδια για τη ζωή που τους περίμενε στην πανέμορφη Κρήτη.
Ο Βαγγέλης θα έβλεπε εκείνη την ημέρα για πρώτη φορά τον κόσμο με τα αθώα του ματάκια να ψάχνουν να βρουν την ασφάλεια στην αγκαλιά της μητέρας του και του πατέρα του.
Η οικογένεια μεγάλωσε στην πορεία του χρόνου και το σκηνικό ευτυχίας διανθιζόταν καθημερινά. Σκληρά εργαζόμενος ο πατέρας, αφοσιωμένη στα παιδιά της η μάνα, δώσανε ότι μπορούσαν σε υπέρτατο βαθμό και για τα τρία τους παιδιά όλα αυτά τα χρόνια.
Ανέσεις, ευκαιρίες και κυρίως πολύ αγάπη.
Τα εφηβικά χρόνια του Βαγγέλη ανέμελα με εκείνον να παίζει στη γειτονιά του με τους φίλους του, να ονειρεύεται ταξίδια, να ακούει μουσικές, να παίζει με τα αδέλφια του, να χαίρεται με τις εκδρομές που οργανώνονταν κατά καιρούς με τους συμμαθητές του στο σχολείο, να συμμετέχει σε εκδηλώσεις στο χωριό με παραδοσιακά γλέντια, να χορεύει, να τραγουδά, να ζει τη ζωή και να απολαμβάνει τα πιο όμορφα και ζεστά της χρώματα.
Δεν ήταν ιδιαίτερα ζωηρός, μάλλον ήσυχος, μεγαλωμένος με αρχές από την οικογένειά του, με ένα σοβαρό προφίλ που το χαρακτήριζε και που κάποιοι θα λέγανε ότι απλά είναι ένα παιδί ήπιων τόνων στη λογική ότι δεν είχε ασχοληθεί ούτε καν πειράξει ποτέ και κανένα.
«Ο Βαγγέλης ήταν η αδυναμία των γονιών καταλαβαίνετε ήταν ο πρωτότοκος, όχι απλά δε στερήθηκε κάτι ποτέ, του δόθηκαν τα πάντα σε βαθμό υπέρτατο, οι γονείς του είναι άνθρωποι του μόχθου αγωνίζονται όλα αυτά τα χρόνια με μόνο άξονα να διασφαλίσουν τις καλύτερες συνθήκες για τα παιδιά τους, σε αυτή τη λογική ο πατέρα του, του είχε προτείνει να πάει να σπουδάσει στη Γαλακτοκομική Σχολή μιας και ο νεαρός Βαγγέλης δεν είχε εκφράσει την επιθυμία να σπουδάσει κάτι άλλο ή να ασχοληθεί με κάτι άλλο οπότε η λογική υποδείκνυε ως χρυσή τομή να πάει στα Γιάννενα και με την επιστροφή του στο νησί διότι αυτό ήταν βέβαιο ότι θα συνέβαινε καθώς ο Βαγγέλης δεν ήθελε να φύγει και να αλλάξει ζωή εκτός νησιού να ανοίξει μία επιχείρηση που θα σχετιζόταν οπωσδήποτε με τη δουλειά του πατέρα του ο οποίος θα το βοηθούσε να ανοίξει τα φτερά του», θα πει ο θείος του Γιώργος Ανδριαδάκης.
Ο Βαγγέλης δυστυχώς δεν θα πραγματώσει όλα όσα ονειρεύτηκε και που ίσως δε θα μπορέσουμε να μάθουμε ποτέ ποια ήταν αυτά.
Στο χρονοντούλαπο της μνήμης θα είναι πάντα το γελαστό παιδί που είδαμε σε μία φωτογραφία να αγνοείται στις 6 Φεβρουαρίου 2014 για να το συνοδεύσουμε την περασμένη Τρίτη νεκρό στο χωριό του στο Σελλί.
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015.
Τα φετινά γενέθλια δε θα γίνουν για εκείνον με τον κλασσικό τρόπο θα είναι διαφορετικά με εκείνον απόντα αλλά όλους αυτούς που τον αγάπησαν ακόμη και χωρίς να το γνωρίσουν στα αλήθεια ποτέ να είναι κοντά του με ένα σχεδόν μεταφυσικό τρόπο που σε κάθε περίπτωση προκαλεί συγκίνηση.
Η Δευτέρα θα είναι μία ημέρα που όλοι θα θυμούνται για πάντα από εδώ και πέρα. Η επόμενη ημέρα δε θα μπορέσει ποτέ να είναι ίδια για την οικογένειά του, ποτέ έστω και αν λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει.
Η πληγή αυτή θα παραμείνει ανοιχτή για πάντα…
Ο Βαγγέλης θα μείνει στις καρδιές όλων ακόμη και όταν τα χρόνια θα περάσουν ακόμη και όταν κάποια στιγμή έρθει η συνειδητοποίηση της απώλειας.
Σε αυτά τα ιδιότυπα μαύρα γενέθλια όλοι θα εύχονται απλά να δικαιωθεί η μνήμη του και να δοθούν όλες αυτές οι απαντήσεις για να λάμψει η αλήθεια για τις συνθήκες εκείνες που οδήγησαν στην τραγική αυτή εξέλιξη και κόπηκε το νήμα της ζωής του…protothema
