Πολιτικά, η κίνηση του Ποταμιού να συνεργαστεί με τον Σπύρο Λυκούδη δείχνει ασυνεπής και ανακόλουθη ως προς τις...
προηγούμενες θέσεις.
Αν δεν κάνω λάθος -και δεν κάνω- ακούγαμε τόσο καιρό για πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν, για πολιτική χωρίς τους «επαγγελματίες» του χώρου. Μα ο Σπύρος Λυκούδης είναι ακριβώς αυτό το πράγμα.
Πέρασε από ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ, Συνασπισμό, ΔΗΜΑΡ, πριν λίγο καιρό έκανε τη δική του κίνηση και τώρα συνεργάζεται με το Ποτάμι. Πώς θα πείσεις τον κόσμο που σε ακολουθεί κι έχει βαρεθεί από τους «επαγγελματίες» της πολιτικής, όταν τους τελευταίους τους χρησιμοποιείς όταν σοβαρεύει η παρτίδα;
Γιατί σε λιγότερο από έναν χρόνο λειτουργίας σου ως κόμμα να πρέπει να σπιλώσεις το όνομά σου με ένα τόσο θεαματικό πισωγύρισμα; Ακόμη και το επιχείρημα «δεν εννοούμε γενικά τα κόμματα, αλλά όσα κυβέρνησαν» καταρρίπτεται.
Η ΔΗΜΑΡ -με τον Λυκούδη μέσα- δέχθηκε να είναι σε μια κυβέρνηση που είχε τον Μπαλτάκο, τον Βορίδη και σύμβουλο του πρωθυπουργό τον Κρανιδιώτη.
Οργανωτικά μιλώντας, η κίνηση του Ποταμιού είναι και πάλι λανθασμένη.
Ο Λυκούδης δεν έχει κάποιον σοβαρό μηχανισμό που θα μεταφέρει κατά χιλιάδες τις ψήφους στο κόμμα του Θεοδωράκη. Το ρεπορτάζ τον θέλει να μπαίνει στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Ποταμιού. Ακόμη μία φορά που δεν θα ριχθεί στη μάχη του σταυρού.
Και στη ΔΗΜΑΡ στο επικρατείας ήταν. Πώς, λοιπόν, ο νέος που έκανε όλη τη λάντζα αυτούς τους μήνες, που μίλησε με κόσμο, ενεργοποίησε φίλους και συγγενείς, γύρισε την Ελλάδα για να στηρίξει το νέο πολιτικό εγχείρημα, πώς αυτός θα συνεχίσει με το ίδιο πάθος όταν βλέπει έναν άνθρωπο που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του να εξασφαλίζει (κατά πάσα πιθανότητα) και πάλι κοινοβουλευτική παρουσία μέσω αυτή της συνεργασίας;
Θυμηθείτε εδώ, το γράφαμε και τον Οκτώβριο, όταν ο Λυκούδης είχε κάνει την κίνησή του. Τη διάσπαση των πολιτικών δυνάμεων ακολουθεί η σύνθεση. Είναι διαφορετικό να είσαι μόνος ως Λυκούδης, και διαφορετικό να πας σε ένα κόμμα ως πολιτικός φορέας και να συνεργαστείς προεκλογικά. Οι παίκτες έπαιρναν τόσο καιρό τη θέση τους στο τραπέζι του πόκερ και τώρα κάνουν το παιχνίδι τους. Ποντάρουν και περιμένουν να ανοίξουν τα φύλλα για να βγει ο νικητής.
Υ.Γ. Όλα τα παραπάνω ισχύουν μόνο για τον Σπύρο Λυκούδη. Οι περιπτώσεις Ψαριανού και Τατσόπουλου είναι μία άλλη κατηγορία, ακόμη χειρότερη. Για την ώρα δεν επιβεβαιώνεται κάτι. Ευτυχώς.
Υ.Γ1. Θέλω να δω πώς θα αντιδράσουν Λυκούδης, Τατσόπουλος και Ψαριανός, όταν σε 2-3 μήνες κληθούν να στηρίξουν ένα κυβερνητικό νομοσχέδιο, στο πλαίσιο της συνεργασίας (είτε με ψήφο ανοχής, είτε εμπιστοσύνης) με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένα σενάριο. Το πιο πιθανό σενάριο δηλαδή.
