10 χρόνων.
Με επιβαρυμένη την υγεία του από τη ρίψη των χημικών στις πορείες που αγόγγυστα συμμετείχε ευτύχησε έστω και στο τέλος της ζωής του κάποιοι συνάνθρωποι μας να του προσφέρουν τη ζεστασιά και τη φροντίδα που στερήθηκε ως αδέσποτο.
Ο «Λουκάνικος» ήταν πολλές φορές το αγαπημένο θέμα μεγάλων διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων με την έφεση που τον διέκρινε να βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμή των διαδηλώσεων, ατρόμητος και περήφανος. Συνήθως σε διαδηλώσεις αριστεριστών, αναρχικών αλλά και όπου αλλού ήταν εκεί. Ακόμη και σε πορείες της Χρυσής Αυγής.
Γιατί ο «Λουκάνικος» μπορεί να μην καταλάβαινε από ιδεολογικά προκαλύμματα. Καταλάβαινε όμως ότι ένας τρόπος υπάρχει για τη διεκδίκηση. Η φωνή. Κι ένωνε και τη δική του άσχετα με το ποιοί «κρύβονται» πίσω από τα πανό.
