Πέρασαν τρία χρόνια από τη θλιβερή ημέρα του Καστελόριζου και την αναγγελία του Γιώργου Παπανδρέου για την ένταξη στο Μνημόνιο...
της Ελλάδας.
Τέτοια μέρα το 2010 ο τότε πρωθυπουργός έπαιρνε το ύφος του αποφασιστικού και με φόντο το γραφικό λιμανάκι του ακριτικού νησιού μας ανακοίνωνε την προσφυγή στο Μηχανισμό Στήριξης.
Αφού μας αράδιασε τα τραγικά λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων ξεχνώντας φυσικά ότι «λεφτά υπήρχαν» μέχρι που εξελέγη, αφού μας είπε ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει είπε και το αποτέλεσμα:
Τι κατάφερε η Ελλάδα μέχρι σήμερα όλοι το βλέπουμε, όπως κι όλοι έχουμε αναρωτηθεί αν θα έπρεπε να μπούμε στο Μηχανισμό Στήριξης ή υπήρχαν άλλες λύσεις. Δεν έχει νόημα να κάνουμε ξανά αναλύσεις για το πόσο βοήθησε η τρόικα. Από τη μια τα 400 δις ευρώ που έχουν δοθεί, εξασφάλισαν τη διατήρηση της χώρας στο ευρώ και το γεγονός ότι δεν χρεοκόπησε επισήμως.
Από την άλλη το τίμημα είναι βαρύτατο. Χάθηκε το 30% του εισοδήματος των πολιτών. Η ανεργία έχει φτάσει το 30% από 10% που ήταν πριν λίγα χρόνια. Πάνω από τους μισούς νέους δεν έχουν να εργαστούν κάπου. Περισσότερες από 300.000 επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο.
Εκατοντάδες χιλιάδες σε απόγνωση, εκατομμύρια εργαζόμενοι φτωχοί. Που έχουν δηλαδή κάποια δουλειά, αλλά με τα λεφτά που παίρνουν δεν φτάνουν ούτε μέχρι τις 15 του μήνα.
Ασφαλιστικά ταμεία που έχουν καταρρεύσει από το κούρεμα. Ομολογιούχοι που κλαίνε τα λεφτά τους ενώ έπεται το κούρεμα των καταθέσεων. Μια οικονομία σε απόγνωση με 5ο χρόνο ύφεσης και μάλιστα εκρηκτικής.
Όλα αυτά ήταν το τίμημα του Καστελόριζου, κι όπως λένε τώρα ιστορικοί και οικονομολόγοι, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με διάφορους τρόπους η τραγωδία.
Οι υποσχέσεις για γρήγορη έξοδο από την κρίση έχουν διαψευστεί πολλές φορές και οι Έλληνες ζουν με μια μικρή ελπίδα ότι κάποτε θα μπορέσουν να δουν φως στο τούνελ. Η χώρα κινείται σε τεντωμένο σκοινί κι αν δεν υπήρχε η συναίνεση των τριών κομμάτων της κυβέρνησης θα είχε καταρρεύσει προ πολλού.
Αυτά τα τρία δραματικά χρόνια «γιορτάζουμε» σήμερα. Να ανάψουμε κεράκια όπως στα μνημόσυνα ή να κάνουμε τρελό πάρτι για να ξεχάσουμε; Ο καθένας όπως το βλέπει. Ο πρωταγωνιστής εκείνης της ημέρας, πρώην πρωθυπουργός μοιάζει με τουρίστας που σπάνια επισκέπτεται τη χώρα του.
Άραγε, πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν αντί για το Καστελόριζο ο κ. Παπανδρέου πήγαινε… αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ. Ίσως είχαμε γλιτώσει πολλά.
