Από τη μεταπολίτευση (1974) μέχρι σήμερα προήδρευσαν τη χώρα 5 Πρόεδροι...
εκλεγόμενοι από βουλευτές κυρίως από άλλες πολιτικές ομάδες από εκείνες τις οποίες εξέφραζαν στην πολιτική τους διαδρομή.
Στο βωμό της περιβόητης κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης –πάντα για το καλό της χώρας- «διάσημοι» και «μαχητές» γινόντουσαν ένα και το αυτό.
Πάντα για την πρόοδο και ευημερία του λαού κυβέρνησαν 7 εκλεγμένοι πρωθυπουργοί με 3 δοτούς που συνεπικούρησαν το θεάρεστο έργο τους, 717 Υπουργοί, Αν. Υπουργοί, Υφυπουργοί, εκλεγμένοι αλλά και συμπαραστάτες εξωκοινοβουλευτικοί «εγκέφαλοι».
Ο αείμνηστος δε Ανδρέας Παπανδρέου σε μία τετραετία εξουσίας όλην την κοινοβουλευτική του ομάδα την αξιοποίησε διδοντάς τους υπουργικά οfficia με αλλεπάλληλους «χρήσιμους και ωφέλιμους για το λαό» ανασχηματισμούς . Μοναδικό πρότυπο εξουσίας που δεν υπήρχε αντίστοιχο σε κανένα δημοκρατικό πολίτευμα του κόσμου ούτε κάν μιμητές σε τριτοκοσμικές χώρες. Ισως θεωρούσε οτι όλοι οι βουλευτές είναι τόσο ξεχωριστοί – ικανοί και χρήσιμοι να διοικήσουν τη χώρα ή (οι κακές γλώσσες λένε) όλοι τους ήταν τόσο μικρού επιπέδου ικανότητας και του ήταν αδιάφοροι σαν συνεργάτες του στην κυβερνητική εξουσία.
Ο δε Εθνάρχης Καραμανλής στην πρώτη του μεταπολιτευτική περίοδο πρωθυπουργίας υπήρχανε βουλευτές όχι μόνο που δεν τους γνώριζε, αλλά και πάρα πολλοί δεν τον συνάντησαν ποτέ πλην των συνεδριάσεων της Βουλής.
Αλλωστε με τα τεράστια βουλευτικά προνόμια που είχαν παραχωρηθεί στους «πατέρες» βουλευτές του Εθνους ήταν και ένα ξεχωριστό επάγγελμα που-τότε με 2 χρόνια θητεία εξασφάλιζες και βουλευτική σύνταξη και μάλιστα σε ηλικία που ήταν όνειρο απατηλό για όλους τους εργαζόμενους.
Από τότε λοιπόν οι «διάσημοι» και οι «μαχητές» εναλλάσσονται στην εξουσία και όποτε απαιτείτο γινόντουσαν μια ομάδα πάντα για το καλό και τη σωτηρία της χώρας μέχρι σήμερα.
Οι εκάστοτε αποχωρήσεις βουλευτών από ομάδες που είχαν εκλεγεί, με την προσχώρηση σε αντίπαλες ομάδες, μόνο και μόνο για να να επιβιώσουν στην πολιτική κονίστρα τιμούσαν επ’άξια την εμπιστοσύνη της ψήφου του λαού έχοντας πάρει αυθαιρέτως την ιδεολογική τους λευκή επιταγή.
Οι πολιτικές «μάχες» με «έπαθλο» την πρόσκαιρη εξουσία μέχρι να δημιουργηθεί η ανάγκη της συγχώνευσης των ομάδων ήταν ένα πρωτοποριακό αντίγραφο μιμητικό του σημερινού «Survivor», με άλλα πρότυπα.
Το άρθρο του δημοτικού συμβούλου Πειραιά Νίκου Πηρούνια αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα "Παρασκήνιο"
