Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία για το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας, την κατάθλιψη, αποτελεί το μυθιστόρημα της Πειραιώτισσας Λένας Ψύχα, το "Λευκό κλουβί" που κυκλοφορεί από τις...
εκδόσεις Λυκόφως.
Λίγα λόγια για το έργο...
Η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος, η Έλλη, καταλήγει να μην μπορεί να διακρίνει την απόσταση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Είναι μια συνηθισμένη, μέση γυναίκα, η οποία αντιμετωπίζει την κατάθλιψη, μέσα στην οικογένεια, τον γάμο της, την κοινωνία. Η ιστορία της δεν είναι απλώς ο απαγορευμένος έρωτας μιας παντρεμένης γυναίκας, ούτε η ψυχανάλυση των βιωμάτων μιας ασθενούς με ψυχολογικά προβλήματα. Είναι η ιστορία κάθε ανθρώπου, του οποίου τον εαυτό κατατρώει η πραγματικότητα.
Με αφορμή την κατάθλιψη της Έλλης, η συγγραφέας Λένα Ψύχα σκιαγραφεί τη μέση γυναίκα, σύζυγο, φίλη και νοικοκυρά. Η συγγραφέας ξετυλίγει την ιστορία ενός παράνομου έρωτα και των ανελέητων συνεπειών ενός και μόνο λάθους. Ενός λάθους που οδηγεί την Έλλη εσώκλειστη στο δικό της λευκό κλουβί.
Ποια είναι η Λένα Ψύχα
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά, σε μία πανέμορφη συνοικία στο Κερατσίνι όπου τα πάντα έμοιαζαν με χωριό.
Από μικρή ηλικία λάτρευα τα βιβλία χωρίς να μου τα επιβάλλει κανείς. Κάθε βιβλίο ήταν ένα ανεκτίμητο δώρο. Τολμώ να πω ότι δεν είχα ποτέ όσα βιβλία θα ήθελα αλλά ίσως αυτό τελικά να με βοήθησε και στο κομμάτι της φαντασίας αφού από ένα σημείο και μετά άνοιγα τις σελίδες των βιβλίων, παρατηρούσα τις εικονογραφήσεις τους και έφτιαχνα στο μυαλό μου τις δικές μου ιστορίες.
Το να δημιουργώ μόνη μου ιστορίες ήταν κάτι που συνήθιζα από μικρή ηλικία, τόσο στο δημοτικό όσο και στο Γυμνάσιο. Ήταν την περίοδο του Λυκείου παρόλα αυτά που άρχισα να καταγράφω στίχους, ποιήματα και μικρά διηγήματα. Άρχισα να ξεδιπλώνω τις σκέψεις και να οραματίζομαι μία καριέρα ως επαγγελματίας συγγραφέας. Οι σπουδές από την μία και ο κυνικός ρεαλισμός του κόσμου από την άλλη με κράτησαν πίσω και σταδιακά άρχισα να ξεχνώ τα όνειρα που είχα κάνει. Σταμάτησα ακόμα και να γράφω. Όμως η φαντασία είναι κάτι που δεν παύει να υπάρχει.
Θυμήθηκα τα χαμένα μου όνειρα, όσες στιγμές δεν προσπάθησα να κατακτήσω αυτό που ήθελα και αποφάσισα να δράσω αμέσως. Ξεκίνησα να γράφω ένα παιδικό μυθιστόρημα που έμεινε μισό, συνέχισα με μερικά παιδικά παραμύθια και δύο ακόμα μυθιστορήματα αλλά πάντα ένιωθα πως δεν ήταν σπουδαία για να εκδοθούν. Κάτι τους έλειπε. Και για αυτό έφταιγα εγώ. Κοιτούσα τόσο πολύ να γράψω αυτό που ήθελε να ακούσει ο κόσμος καταλήγοντας στο τέλος με κάτι που δεν με ικανοποιούσε.
Κάποτε μου έθεσαν μια ερώτηση. Αν η τέχνη πρέπει να είναι για τέχνη ή για τον λαό; Τελικά κατάλαβα πως η τέχνη είναι για τον δημιουργό. Μόνο όταν έγραψα αυτά που ήθελα να πω, μόνο όταν άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο, ένιωσα πως είχα γράψει κάτι που μου άρεσε πολύ. Φυσικά θέλω να αρέσει και στον υπόλοιπο κόσμο αλλά πρώτα πρέπει να ικανοποιεί εμένα.
Όταν γράφω ένα βιβλίο, μου αρέσει να ακούει μουσική. Κάποιες φορές μπορεί να παίζει ένα συγκεκριμένο κομμάτι για ώρες, μέχρι να τελειώσει μία σκηνή ή ακόμα και ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου.
Δεν πίνω ποτέ κατά την συγγραφή. Γενικότερα αποφεύγω τα ποτά και είμαι φανατική αντικαπνίστρια ενώ πιστεύω στην αυτοσυγκράτηση και την ψυχική ισορροπία. Όταν γράφω θέλω να είμαι ο εαυτός μου.
Μου αρέσει να γράφω περισσότερο την νύχτα και συχνά θέτω ένα καθορισμένο όριο λέξεων πριν κλείσω το αρχείο στον υπολογιστή μου. Γράφω πάντα στον υπολογιστή επειδή έτσι μπορώ να επιμελούμαι με μεγαλύτερη ευκολία τα γραπτά μου. Πριν ξεκινήσω ένα βιβλίο ενημερώνομαι από διάφορες πηγές για να αντλήσω πληροφορίες που αφορούν το θέμα στο οποίο επικεντρώνομαι.
Ξεκινάω να γράφω με ένα σχεδιάγραμμα των κεφαλαίων γνωρίζοντας από την αρχή το που θέλω να καταλήξω. Παρόλα αυτά, οι ήρωες δεν είναι μαριονέτες στα χέρια μου και αρκετά συχνά πράττουν διαφορετικά από αυτό που είχα αποφασίσει με αποτέλεσμα να αλλάζω την ιστορία κατά την διάρκεια της συγγραφής. Στο τέλος, επιμελούμαι τρεις φορές το έργο πριν το δώσω σε κάποιον γνωστό να το διαβάσει. Θέλω να αποτρέψω όσο τον δυνατό περισσότερα συντακτικά και γραμματικά λάθη αλλά κυρίως θέλω να αποτρέψω ανακρίβειες και αστοχίες που είναι λογικό να υπάρχουν όταν γράφεις ένα βιβλίο για μήνες αλλά αναγνωρίζονται εύκολα όταν ο αναγνώστης διαβάζει ένα βιβλίο σε λίγες μέρες. Επειδή πολλές φορές με ρωτάνε, πρέπει να τονίσω πως όλες οι ιστορίες που γράφω είναι φανταστικές και το ίδιο ισχύει και για τους ήρωες. Μάλιστα έχω την τάση να πιστεύω ότι όλοι οι ήρωες ζουν πραγματικά και εγώ απλά περιγράφω την ζωή τους σαν να την βλέπω από μία κλειδαρότρυπα. Στο κομμάτι της συγγραφής έχω επηρεαστεί από διάφορους καταξιωμένους συγγραφείς, Έλληνες και ξένους. Θεωρώ πως είναι άδικο να ονοματίσω συγκεκριμένα ονόματα πρώτον γιατί ορισμένοι έχουν ήδη χτίσει έναν θρύλο γύρω από τα βιβλία ενώ άλλοι είναι ακόμα σε πρώιμα στάδια αναγνώρισης και δεύτερον γιατί είναι αδύνατο να ονοματίσω όλους αυτούς τους αξιόλογους δημιουργούς που μου έχουν χαρίσει μέσα από τις σελίδες τους διάφορα συναισθήματα. Παρόλα αυτά, υπάρχουν τρεις συγγραφείς που θα ήθελα να αναφέρω γιατί με έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τόσο στον τρόπο που γράφω όσο και στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την ζωή. Πρώτη είναι η Τζέιν Όστιν με τις ρομαντικές ιστορίες της που ταυτόχρονα κρίνουν τον κοινωνικό περίγυρο και σατιρίζουν τα ήθη και τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Έπειτα, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι με την απίστευτη δύναμη του λόγου του, ικανή να επηρεάζει την ψυχική σου κατάσταση. Τέλος ο Σκότ Φιτζέραλντ με την λυρικότητα του λόγου του, την διαφορετικότητα στον τρόπο γραφής του και την μοναδική του ικανότητα να μεταφέρει έντονα συναισθήματα μέσα από μονάχα μια φράση.
Πέρα από τα βιβλία λατρεύω τον κινηματογράφο ενώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική. Μου αρέσουν διάφορα είδη τέχνης χωρίς να βάζω σε αυτά ταμπέλες. Επιλέγω βιβλία, ταινίες, θεατρικές παραστάσεις και μουσική που ικανοποιούν τα γούστα μου και δεν χρειάζεται ποτέ να δικαιολογήσω τις επιλογές μου ούτε να της κατατάξω σε κάποια φόρμα. Για μένα τέχνη είναι οτιδήποτε μπορεί να σου μεταδώσει συναισθήματα και να αγγίξει την ψυχή σου. Είτε αυτό είναι βιβλίο είτε ένα απλό γκράφιτι στον δρόμο.
